vrijdag 30 oktober 2009

...van zo’n rotkind.


 

Alle kinderen moeten tenminste vijf klanten werven. Ik weet nog hoe verschikkelijk ik dat vroeger vond, altijd die angst dat je het niet zou halen. Dat is misschien nog wel de beste reden om een setje te kopen. Tot dit jaar. Ik zei dat wel postzegels nam, toen het kind zie dat ze al meer dan tien klanten geworven had. Ze  vond het zó enig. Ik dacht: rotmeid, laat ook iets over voor de rest. Nog nooit met zoveel tegenzin mijn handtekening gezet.


donderdag 29 oktober 2009

...voor het plezier...




Alles bij elkaar een heel gedoe, maar je doet er tenminste zo’n kind een plezier mee. Tot afgelopen keer. Er stond een meisje voor de deur. 's Middags stuurde ik haar weg, want ik was echt druk en geconcentreerd met iets bezig. Om vijf uur kwam ze weer terug en toen deed ik toch maar open.


...dat je veel doet...





En dat van die kaarten en postzegels is nog niet eens het ergste. Erger is die sticker die op de deur geplakt wordt. Dat wil ik niet, want hij is niet mooi en je krijgt hem er nooit meer af. (Hoewel het overdreven is om te zeggen dat hij erop blijft zitten, langzamerhand erodeert de sticker, maar er blijft altijd een restje over.)
Toch moet je wel, anders blijven ze aanbellen met hun hertenogen en van die postzegelmapjes onder de arm.
Zo'n sticker is je redding.
Tot het jaar erop in ieder geval.


dinsdag 27 oktober 2009

...dus dat wil zeggen...





Het komt er dus feitelijk op neer dat ik veel te veel geld betaal voor iets wat ik niet wil hebben, waar ik niet om gevraagd heb, maar waar ik fatsoenshalve geen nee tegen denk te kunnen zeggen.


maandag 26 oktober 2009

...je kunt ze niet gebruiken...




Zulke kaarten durf ik niet zo maar op te sturen. Ik heb hier nog wat oude setjes liggen, ze liggen er al jaren. Alleen als ik iemand echt niet mag, als het me echt niet kan schelen wat hij denkt en van me vindt, dan waag ik het erop. Daarom liggen ze hier dus nog, ik stuur namelijk zelden kaarten naar mensen die ik niet mag. Ik trakteer hen liever op mijn stilzwijgen.


zondag 25 oktober 2009

...maar ze zijn niet mooi...




...kinderen die kinderpostzegels willen verkopen, dan loop ik tegen hetzelfde dilemma aan. Ik vind die postzegels niet mooi, maar die kun je tenminste nog gebruiken zonder iemand voor het hoofd te stoten. De setjes kaarten die ze ook aanbieden, is een ander verhaal. Jaar in, jaar uit sta ik ze te bekijken, ik wik en weeg en zie er uiteindelijk toch vanaf. Ik kan mezelf er niet toe zetten.


vrijdag 23 oktober 2009

Je mag het niet zeggen...




Je mag het niet zeggen, want het gaat om onschuldige kinderen en het is ook nog eens voor een goed doel.
En toch, elk jaar als ze weer aanbellen...


zaterdag 17 oktober 2009

...hoe je kom erachter?



Ik bedoel: als seksuoloog is het duidelijk, daarvan moet je als buitenstaander toch een beetje giechelen. Of je verstrakt natuurlijk. Enfin, het gaat erom dat de slaapkenner toch een ander imago heeft. Die lijkt meer op een sigarenboer (hoewel Freud ook deze beroepsgroep aardig in een ander daglicht heeft weten te zetten). Het gaat erom dat het een beroep is zoals er zoveel zijn. Onschuldig bedoel ik. En wat je doet is dit: je staat naast mensen die op bed liggen, stelt impertinente vragen en krijgt daar nog geld voor ook.
Volgens mij ben ik mijn roeping gemist.

vrijdag 16 oktober 2009

...matras, maar ja...



Ondertussen trachtte ik liggend en draaiend op verschillende matrassen tot me te laten doordringen wat ik wilde van een matras: hard of zacht, goedkoop of duur, deklaag a of deklaag b, binnenvering zus of binnenvering zo? Ik draaide en draaide en voelde niets, stond op, liep naar een volgend bed, waar ik kuis ging liggen - hij mocht niet onder mijn rokje kijken - en me uitstrekte.
'Vouw je handen onder je hoofd en voel of je rug van het matras komt,' moedigde de slaapkenner me aan.
Ik vouwde mijn handen onder mijn hoofd en knikte. 'Ja nou.'
De slaapkenner knikte terug. Hij keek discreet op me neer en bleef informeren.

woensdag 14 oktober 2009

...op een goede...





De slaapkenner gaf me de nodige informatie over deklagen, kernen en hoe de spiralen zo gemaakt waren dat we extra makkelijk kunnen draaien in bed, want de innovatie houdt maar niet op in het slaapgebeuren en toen bracht hij het onderwerp toch op dat onvermijdelijke onderwerp.
Hij wilde zich nergens mee bemoeien, zei hij. En als ik het niet wilde zeggen, dan hoefde dat niet, alle begrip, maar voor een goed advies wilde hij toch graag weten... Want ik moest me realiseren dat het er nogal vanaf hangt wat je een comfortabel matras vindt. Is een bed iets vooral iets om in te slapen... of nou ja, soms lepeltje lepeltje, enfin, hij bedoelde: met zo'n spleet in het midden...
Maar als ik niet wilde antwoorden, dan had hij daar alle begrip voor.

vrijdag 9 oktober 2009

...doe je...



Waar de slaapspecialist zijn vak bijhoudt en doorstudeert, strekt de slaapkenner zich nog een keer uit, want hij wéét het al. Voorlichting geven? De slaapkenner draait er zijn hand niet voor om. Het verbaasde me niet dat hij gelijk in de roos schoot en vroeg naar wat voor matras ik op zoek was.
Nu slaap ik al op een goed matras, maar het was al een tijdje geleden dat ik het kocht.
'Hoe lang gaat een matras eigenlijk mee,' vroeg ik.
'Dat ligt eraan hoe intensief je hem gebruikt,' zei de slaapkenner.
Heldere vraag, waar ik niet lang over hoefde na te denken. 'Elke nacht.'
Het leek of hij me niet gehoord had, want hij ging door met het geven van informatie.

woensdag 7 oktober 2009

Slapen...



Op een of andere manier heb ik iets met de slaapspecialist, ik vind het zo'n mooi beroep. Misschien wel omdat hij specialist is in zoiets privé's als slapen. Als je sexuoloog bent, dan is het duidelijk. Ik bedoel: dan ben je de drempel wel over. De slaapspecialist is dat nog niet.
Onlangs ben ik weer eens bij hem langsgegaan. Of eigenlijk ging ik niet naar de slaapspecialist, ik pakte het gelijk goed aan en ging naar de Slaapkenner.

zondag 4 oktober 2009

Het is al begonnen



Nou goed, het is niet zozeer dat ik iets wil zeggen, als wel dat ik iets aan het bedenken was. En als je zo aan het denken bent, weet je natuurlijk niet of het ook echt tot een gedachte komt.
Vooraf weet je dat nooit, anders hoefde je niet meer te denken. Maar achteraf wel, nu weet ik dat het klaar is, (voor zover zoiets natuurlijk klaar kan zijn nog voor je echt bent gestart). Het is nu in ieder geval zaak er tijd voor te maken.
Hoewel je ook kunt zeggen dat het al begonnen is.
(Laatst gooide een telemarketeer geërgerd de hoorn op de haak; van mij werd hij niet veel wijzer. Misschien is het tijd om me eens af te melden.
Om maar eens iets te noemen.)