dinsdag 31 maart 2009

Eh... hoe heet het...



Ik had een paar erg leuke ideeën voor deze blog in mijn hoofd, zodat ik drie dagen achtereen met relatief gemakkelijk een paar leuke stukjes kon schrijven. Geen moeite en het zou weer net zo leuk worden als vroeger.
Maar inderdaad geen aantekeningen van gemaakt.
Goed.
Wat ik hier wel nog even kwijt wil, omdat ik het me de volgende keer, als er een telemarketeer belt, het tenminste ergens kan vinden. Ik zal het dan eens over een andere boeg gooien. Niet doorsturen naar Pietervrouw, maar proberen zelf iets te verkopen, maakt niet uit wat: plakband, een pen, papier of een oud tijdschrift, wat er maar voor me op mijn bureau ligt.
Gewoon, omdat het altijd handig is als je dat kunt.

vrijdag 27 maart 2009

Verdriet van Twitter II




Meer nog dan in het echte leven, lijkt verdriet in de Twitter-wereld een beetje ontkent te worden. Misschien wel omdat twitteraars zich sterk willen maken tegen een buitenwereld die het een onzinnige bezigheid vindt. Op dit laatste zal ik verder niet ingaan: het belang van Zin moeten we nu ook weer niet overdrijven. Alsof leven zelf zo zinnig is.
Wel wil ik vertellen over wat er afgelopen zomer gebeurde. Ik volgde een allervriendelijkste Grote Twitteraar, die nogal dol op voetbal was. Hij was er zo dol op, dat hij daar tijdens voetbalwedstrijden uitgebreid verslag van deed. Dat leidde ertoe dat als er op televisie gevoetbald werd, ik hele pagina's van hem moest doorploegen met subtiele wedstrijdbewegingen, voor ik een enkele tweet van andere twitteraars tegenkwam. (Zoveel vrienden had ik nu ook weer niet.) Toen het EK aanbrak, zag ik daar qua Twitter een beetje tegenop. Ik besloot hem gedurende de voetbalweken unfollowen. Razendsnel unfollowde hij mij ook, alsof ik hem beledigd had.
Dat was mijn bedoeling niet, bovendien was het maar tijdelijk. En ik kon het uitleggen. Althans, daar had ik de inhoudelijk argumenten voor. Maar technisch ging het niet meer, we waren nu echt van elkaar afgesneden.
Dit duurt tot op de dag van vandaag.
Hij weet dit niet en ik heb het er verder maar bij laten zitten.
Misschien is nog altijd boos. Of - misschien wel erger - hij is mij al lang vergeten.

maandag 23 maart 2009

Eind aan het lijden




X-feitenman zal waarschijnlijk niet van mij dromen, maar hij heeft me wel - heel modern -opgenomen in een power point presentatie. Ooit gaat hij me ontmaskeren, hij zegt dat hij me nu al aan mijn ring begint te herkennen. Maar op de foto die er op zijn presentatie te zien is, zie je nu juist mijn ring niet. Je ziet de ringen van mede-twitteraar Gerjanne, die me helpt onherkenbaar te blijven.
Als ik door de stad loop, ben ik er gerust op dat niemand mij herkent. Behalve dus als ik mijn handen voor mijn gezicht sla. Verder zijn er twitteraars die zich afvragen of ik eigenlijk wel besta. Misschien ben ik wel een urban legend.
Nu wil het geval dat er binnenkort geen lijden meer is. Ik las het zojuist in een folder die ik tot nu toe nog niet heb kunnen weggooien. En nu vraag ik me natuurlijk af hoe het er dan uitziet.
Ik vermoed dat X-feitenman me dan de hand schudt en even vredig naast me in de lenteweide gaat zitten. Ik heb hem niets meer te melden. Iedereen die ons door het veld passeert, roept: dag Flopke, lekker zonnetje. En ze lopen door, want ook hen heb ik verder niets te zeggen. Klagen is dan immers niet meer nodig.
Maar daar lijd ik niet onder. In plaats daarvan zal ik daar in dat veld en eet de hele dag uit de grote mand met appeltjes.

woensdag 18 maart 2009

Moderne vergissingen



Nee, niet dat ik thee aan het trekken ben met een leeg thee-ei, of dat ik met een pen in mijn mond naar schrijfgerei zoek of iemand noem bij de naam van mijn geliefde. Dat deden mijn grootouders ook al. Het zijn de moderne vergissingen, waarin ik mijn verstrooidheid op geheel eigentijdse wijze tot uitdrukking breng. Zoals vanochtend toen ik terugkwam van een afspraak en constateerde dat mijn telefoon verdwenen was. Op dat moment herinnerde ik me dat ik iets raars had horen ruisen toen ik in de fietsenschuur stond. Ik kijk in mijn tas en jawel.
Vroeger, toen de bakelieten telefoon nog in de gang aan de muur hing, met de hoorn er met een stevig snoer aan vast, toen lieten mijn grootouders dat wel uit hun hoofd.

vrijdag 13 maart 2009

Nederland is te klein...



Ik voelde het al langer: Nederland is te klein voor mij. Maar zojuist kon ik er echt niet meer omheen: ik werd gebeld door een allervriendelijkste mevrouw uit Berlijn die met mij wilde praten over 'die Deutsche Klasse batterien.'
Ik vroeg of ze dat wilde herhalen.
Daarop vroeg zij of ik eigenlijk Duits sprak.
Nee, zei ik.
Ze verontschuldigde zich en wilde ophangen.
Nee! riep ik, hier heb ik een sache warhnerhmer fur. Het ging over batterijen? Daar is ze dol op, echt iets voor haar. Ik gaf het nummer van Pietervrouw door.
Volgens mij loopt er ergens een telemarketeer rond die eindeloos veel vertrouwen in me stelt.

maandag 9 maart 2009

Ondertussen op het lezersbal...



Zaterdag bezocht ik het lezersbal. Altijd spannend, vooral omdat ik wist dat medetwitteraar Gerjanne ook zou komen.
Halverwege de avond kwam er iemand met een fiks fototoestel op me af. Nog net op tijd sloeg ik mijn handen voor mijn gezicht. De fotograaf begon hartelijk te lachen. Het was Gerjanne en op dat moment herkende ze me.
Het was een gezellige kennismaking, waarbij we natuurlijk ook even samen op de foto gingen.
Op het bal moesten bezoekers de naam van hun favoriete schrijver op een badge zetten en opspelden, zodat er een gemakkelijk bruggetje was om een gesprekje aan te knopen. En het werkte, ik vroeg aan een man die, zeg maar, rechten in Leiden had kunnen studeren, waar zijn badge was en wie hij daarop had gezet.
Zijn badge zat ergens in zijn zak en Verhulst stond erop.
Dimitri, riep ik. De helaasheid der dingen!
Hij knikte enthousiast. Dat vond hij nou nog eens een práchtig boek.
Ik was blij dat ik over mijn vooroordelen over zijn uiterlijk was heengestapt, hier was een bruggetje tussen twee werelden ontstaan. Ik wilde hem vragen wat hij van het volgende boek van Verhulst had gevonden. Daar was ik zelf vooralsnog niet doorheen gekomen. Maar hij ging door, het was een schrijver naar zijn hart, geweldig en leuk en grappig.
Ik knikte enthousiast, ja, geestig en toch zit het boek goed in elkaar.
Hij knikte en zei: ik ben al bij bladzijde dertig.
Later legde hij uit dat hij erg veel vakliteratuur las, hij had eigenlijk amper tijd voor een boek.
En wat voor vakliteratuur, vroeg ik.
Vooral juridische artikelen, zei hij.
Naar zijn tijd in Leiden heb ik verder niet meer gevraagd.

vrijdag 6 maart 2009

Gedraag ons!



Nog altijd woeden er hevige discussies over de vrijheid van meningsuiting en dat we alles toch moeten kunnen zeggen. Een discussie die trouwens vooral wordt aangezwengeld door mensen die anderen de mond willen snoeren en zelfs boeken willen verbieden, maar dat is een andere discussie.
Terwijl we het nauwelijks merken, worden we aan de andere kant ondertussen sluipenderwijs de mond gesnoerd en gecensureerd. Want vloeken mag niet op twitter.
En waarschijnlijk ook niet op deze blog.
Doe je het wel, dan wordt je in het beste geval naar de volwassenensectie verwezen en anders verdwijn je gewoon even uit het systeem tot je je leven hebt gebeterd.
We ontduiken het doorgaans door alternatieven als sh!t of zelfs chips te verzinnen, in navolging van wat een ondeugende christen zou doen.
Een van mijn eerste tweets was een citaat uit de eerste scène van Willem van Oranje, waarin een soldaat tegen een vrouw roept: 'Sta op, rode hoerrrrr.'
Ik houd van slechte citaten, maar deze kwam er bij twitter niet doorheen. Ik ben lange tijd geweerd. Bah, Flopke, foei!
(Zojuist ontdekte ik nog een milde vorm van hetzelfde: toen ik tien keer dezelfde tweet plaatste, omdat ik dat nodig vond om mezelf uit te drukken en er een foto van wilde maken, werden er negen weggehaald.
Terwijl er ook in herhaling zoveel schoonheid kan zitten.)

zondag 1 maart 2009

Het verdriet van Twitter


Als ik aan het twitteren sla, lopen er altijd wel een paar followers weg. Ik bedoel: ze beweren wel dat de nieuwe media gelukkig maken, maar achter deze wereld van optimisme huist net zoveel verdriet als op elk ander vlak. We hebben het er alleen nooit over. Vandaag las ik ergens een positief verhaal over Twitter, waarin de schrijver uitlegde dat het zo gezellig is en, om nog maar eens een voordeel te noemen, als je iemand zat bent, unfollow je hem. Zo verkeer je altijd tussen mensen die je leuk vindt.
Dat er aan de andere kant ook altijd iemand is die een follower kwijtraakt en onwillekeurig toch zal denken: wat deed ik verkeerd? daar hoor je de schrijver niet over.
En neem deze situatie: je gaat iemand volgen en die volgt je niet terug, hoewel hij wel 400 of 500 anderen volgt. Dan moet er toch ergens in je achterhoofd de gedachte opdoemen: ben ik dan zó onleuk?
Kijk, en daar hoor je nou nooit iemand over. Tijd om het onderwerp eens bij de kop te pakken.
Iemand moet het doen.