woensdag 25 december 2013

Zuurkool



Nu we het toch over eten hebben: ooit zei ik tegen iemand: 'Ik hou niet van zuurkool.'
'Maar dat is heerlijk,' zei de ander.
'Dat kan zijn, maar ik houd er niet van,' zei ik.
'Nou,' zei de ander, 'dan moet je bij mij maar eens zuukool komen eten!'
Ik weet niet meer of ik het terugzei, of dat ik alleen dacht: 'Ik wil best een keer bij je komen eten, maar als je me een plezier wilt doen, maak dan alsjeblieft geen zuurkool.'

maandag 23 december 2013

Op zoek naar kunst



Eindelijk werd ik weer gebeld door een telemarketeer. En aangezien Pietervrouw op vakantie is, wist ik dat ik het alleen moest opknappen. Ik zette me schrap.
Ze was van een bedrijvenpagina en er werd in mijn regio veel op kunst gezocht. Nu stond ik ingeschreven onder die rubriek, dus wilde ze me een paar vragen stellen zodat ze dat op de pagina bij mijn bedrijf kon vermelden.
Nu wist ik niet eens dat ik voor die rubriek stond ingeschreven, maar het was nu niet het moment om kritische vragen te stellen. Ik moest nu doorzetten.
Ik vroeg haar of ze wist waarom mensen op kunst zochten.
Dat wist ze niet, dat kon ze niet zien.
Dat is anders een interessante vraag, zei ik. Het is zo dat kunst in deze tijd moeilijk is te vinden.
Ja, zei ze, maar dat kon ze niet zien, dat had te maken met de privacy.
Dat snapte ik natuurlijk, maar we hadden het over iets belangrijks: waarom is de mens op zoek naar kunst?
Dat wist ze niet, maar ik kon erop gevonden worden, als ik even een paar vragen zou beantwoorden.
Ik hoef niet per se gevonden te worden, zei ik. Maar ik ben heel blij dat mensen op zoek zijn naar kunst.
En dan speciaal in deze regio, zei ze. Dus als ik wilde dat klanten me zouden vinden...
Ik gaf eerlijk toe dat ik vooralsnog niet op zoek ben naar een klant.
Maar dit gaat over 2014, zei ze.
Ik weet nog niet of ik klanten zoek, zei ik. Maar het is belangrijk dat ze op zoek zijn, omdat er zoveel is wegbezuinigd. En was zij wel eens op zoek naar kunst?
Ze aarzelde even. Nee, zei ze. Eigenlijk niet.
Nee? vroeg ik.
Nee, zei ze.
Nooit? vroeg ik.
Nee, zei ze.
O, zei ik.
Ze lachte.
Waarom niet? vroeg ik.
Wat wist ze niet.
En je bent er ook nooit naar op zoek geweest? Niet op school, niet via je ouders?
Nee, zei ze.
Zonde! riep ik.
Ik moet me er eens in verdiepen, gaf ze toe.
Ik zei dat het alleen al mooi zou zijn als ze gewoon op zoek zou gaan. Las ze wel eens een boek?
Ja, zei ze. Het liefst waargebeurde verhalen
En films, vroeg ik. Kijk je films? Want dat kan ook kunst zijn.
O ja, zei ze. Ze klonk oprecht verbaasd en zelfs een beetje verheugd.
Of sierraden, zei ik, een mooie ring. Ik wilde de brug tussen haar en kunst niet te groot maken. Of een goede stoel. Een huis kan zelfs soms kunst zijn. Niet huizen uit Vinex-wijken en ook niet van die Dallas-huizen, maar soms heb je mooie huizen. Het huis van Rietveld. Dat kon je ook best kunst noemen.
Dat vond ze heel leuk om te horen.
Nou, zei ik, bedankt voor het bellen!
Geen dank, zei ze.
We hingen op.

zondag 22 december 2013

De webshop




Kijk, dit worden de topmodellen. Het zwart-witte exemplaar loopt zonder meer het hardst. De rozepaarse doet het ook goed, maar die is voor een speciale doelgroep, zeg maar: de minder zakelijke klant.
De blauwe versie van de roze, die moet ik nog ontwikkelen, maar die gaat het ook goed doen.
Mijn webshop is al bijna een feit. Want zo gaat dat met echte hobby's als je de diepte in duikt, dan ga je er toch je werk van maken.
Straks ben ik dus zo'n vrouw die van haar hobby haar werk heeft gemaakt, een galeriehoudster zou je kunnen zeggen, maar dan eentje zonder galerie.
Gouden oorbellen moet ik nog kopen, een sjaaltje en een broek waar ik makkelijk in beweeg bij het tuinieren
En dan mis ik nog één ding: heel erg veel geld. Want zonder veel geld blijf je in amateurisme hangen. En dan krijg je nooit een tuin om in je vrije tijd in te tuinieren, dat is geen hobby, maar moet gebeuren en het ontspant. Nou goed, het hoort er in ieder geval bij.
Hoe ik aan dat geld kom, dat moet ik nog verder uitwerken. Maar dat komt wel.
Ben nu even een paar krasloten kopen, dan heb ik alvast een beginnetje voor de eerste paar maanden.

zaterdag 21 december 2013

Het is zover


Gister stond ik in een winkel om vilt te kopen voor nog meer iPhonehoesjes. Ik had mezelf net vakantie gegeven en toen was de hevige aandrang om hoesjes te maken niet meer te onderdrukken. Ik maakte er twee. En vannacht kreeg ik een idee voor een ander hoesje, dus moet ik weer naar de winkel, want nu heb ik wit vilt nodig. En witte knopen.
Ik ga alle hoesjes gebruiken, zelf heb ik immers ook niet elke dag hetzelfde aan, en mijn iPhone is ook maar een eh.... Afgezien daarvan, geef ik ze aan mensen om me heen. Broer wil er een, voor H heb ik hem al af. En PapaFlopke riep dat hij er een wilde, maar die moet eerst maar eens een fatsoenlijke telefoon kopen. Maar goed, @Krekel hoeft het niet en vriend 'Mario' vindt het meer iets voor softies, voor mensen die van wierook houden, zei hij gister redelijk voorzichtig. Dat mocht hij toch wel zeggen?
Enfin, hoewel ik dus feitelijk net uit de winkel kom, moet ik er nu weer heen en dat ik hier nog zit te schrijven en niet al lang op de fiets zit, heeft te maken met mijn bijna onmenselijke zelfbeheersing.
Jullie lezen het, het is het zover.
Ik heb een Hobby.

dinsdag 10 december 2013

Imago van de Bijenkorf...




De Bijenkorf wil zich op het betere segment gaan richten en daarom sluiten ze een paar filialen in steden waar geen eer aan te behalen valt.
Het was me eigenlijk nooit zo opgevallen dat De Bijenkorf ordinair was, maar om met de voetbalfilosoof te spreken: 'je gaat het pas zien als je het doorhebt'.
Laatst bezocht ik het warenhuis in een van de goedkope steden, ik had een kookwekker nodig. Op de keukenafdeling zag ik er een staan met fikse korting, want 'alles moet weg'. (Waarom dat moet, leggen ze niet uit, maar ik snap het wel: als je je spullen zelfs in een ordinaire stad aan de straatstenen niet kwijt kunt, ga je ze niet in de overgebleven filialen in de dure steden proberen te slijten. Je wilt immers aan je imago werken.)
De kookwekker kostte 12 euro en er ging 50% vanaf. Toch kocht ik hem niet. Misschien waren het de lange rijen voor de kassa, misschien was het de omroepstem die om de vijf minuten omriep: 'Bezóékers van de Bijenkorf...' en daarna een mededeling als: kijk eens op de lingerieafdeling voor goedkoop ondergoed, of: onze taarten zijn te koop op de gebakafdeling. De stem was zo doordringend en kwam zo vaak voorbij, dat ik snapte hoe je ermee kunt martelen. Als ik er binnen een half uur al rádeloos van werd, zou ik na een slapeloze nacht aan de stem te zijn blootgesteld, echt alles bekennen. Maar ik kon vluchten, dus dat deed ik.
Omdat ik nog steeds een kookwekker nodig had, stapte ik een kookwinkel binnen. En daar stond eenzelfde exemplaar voor zeven euro zoveel.
Ik kocht hem niet omdat hij uiteindelijk meer zou betalen dan bij De Bijenkorf. En bij De Bijenkorf kocht ik hem ook niet meer, omdat ik daar feitelijk geen 50% korting zou krijgen en ik zulk koopmansgedrag niet wil belonen.
Later zag ik iets vergelijkbaars bij merkkleding: een colbertje van 300 euro, hing er voor 400 euro met 30 procent korting.
's Avonds laat kwam ik nog een keer langs het warenhuis. Achter de donkere pui schalde de immer frisse stem: 'Bezóékers van de Bijenkorf...' en na vijf minuten weer. Dat moet zo de hele nacht in straf ritme zijn doorgegaan.
En daarom weet ik: het is heel goed dat De Bijenkort aan haar imago gaat werken.

woensdag 20 november 2013

Appelhoesjeslusje



Ik zag een hoesje van vilt dat me beviel maar voor ik het kocht, dacht in opeens: dat kan ik zelf ook.
Ik ben naar de viltwinkel gegaan, daar heeft de cassière me uitgelegd welk steekje ik kon gebruiken en daarna bracht ze me naar het rek met gekleurde garens. Er zou een knoop opkomen, dat wist ik al snel. En  weer thuis, toen ik nadacht over de rest van het ontwerp, wist ik wat de kers op de spreekwoordelijke taart zou zijn. Ik ging het lusje macrameeën.
Dat zit namelijk als volgt: op de basisschool leerde ik macrameeën, ik maakte een plantenhanger en een tas en nog wat dingen en vond het énig om te doen. Maar mijn hobby zette ik destijds niet door, want alles wat ik maakte vond ik zelf tamelijk lelijk en onbruikbaar. Ik houdt niet van gemacrameede voorwerpen en ik ken niemand die ervan houdt. Maar dit... een gemacrameed appelhoejeslusje... ja, dat is precies een lusje zoals een lusje moet zijn van een van de appelhoesje uit de serie Flopke.
En natuurlijk is er verder op het hoesje plaats voor mijn merknaam, logo's, lijfspreuken en namen van de bezitter. De mogelijkheden zijn eindeloos.
En nu heb ik dus een hobby en die gaat uit de hand lopen, ik voel het, dit wordt een commercieel succes. De webwinkel staat in de steigers. En voor die steigers instorten, laat ik jullie nog even mijn veelbelovende eerste ontwerp zien.





En nog even de volgende foto voor een kritische lezer die het flapje te kort vond. Ik begin er nu zelf ook aan te twijfelen, ik denk dat ik maar een poll ga uitschrijven... 


zaterdag 16 november 2013

Een hobby!



Ai wat ben ik blij, ik lijk wel een vent. Na de openhomeknopoperatie van mijn vorige kon ik hem met goed fatsoen doorschuiven, want ik wilde een nieuwe. Ik wilde het, hoewel ik ook bang was dat het zou tegenvallen. Misschien zou ik het amper merken, want ik had (ik moet even technisch worden) een 4 en wilde een 5s, dus het was geen volledig nieuwe telefoon. Bovendien was ik dol op mijn 4 en vond ik de 5 minder mooi.
Maar ik wilde haar, ondanks alles. En als coladrinkende ongewassen nerds hebben we haar besteld in de nacht dat ze werd gereleased.
Ze is bijna een week binnen, ik kan niet van haar afblijven, ze is prachtig!
Ik had natuurlijk ook een nieuw hoesje nodig, ik was me er al weken op aan het oriënteren, maar vond bijna niets mooi. Eentje beviel me, maar die moest ik aan haar vast plakken. (Wat een onzalig idee, een mooie telefoon stop je niet weg, een lelijke koop je niet.)
Uiteindelijk was er een hoesje dat ik mooi vond, ik bestelde hem. Maar de hoes was populair, dus op en hij zou pas over een maand geleverd kunnen worden.
Een maand is lang. De eerste kras doet pijn. Dat wilde ik niet.
Eerst probeerde ik het met mijn oude hoesje, maar die paste niet helemaal en ze gleed er makkelijk uit. Toen besloot ik er zelf maar een te maken.
En nu heb ik een hobby.

zaterdag 26 oktober 2013

Even een ander dingetje over God...




Ik sprak Broer nog over mijn Jehova's en dat ze het zo hadden laten afweten. Tussen neus en lippen zei hij dat het niet klopte wat ze zeiden. Dat Adam en Eva 4000 jaar voor Christus geschapen waren. Hij haalde er een boek bij en las een citaat voor. Daar Stond het. (Het is een boek van de familie Blokker die er onderzoek naar hebben gedaan.)
Ik vind 4000 jaar nog kort, omdat ergens in mijn hoofd zit dat het eerder 7000 jaar geleden moet zijn, maar als je 4000 optelt bij de 2000 na Christus, dan kom je toch al aardig in de buurt en toen ik me dat realiseerde kon ik me er wel bij neerleggen.
6000 jaar geleden dus.
Als het over de Heer ging, kon ik altijd bij hem terecht, zei Broer. 'En nog even een ander dingetje over God...'
Hij heeft er een bibliotheek over. Of hij haalt het allemaal uit dat Blokker-boek, dat weet ik eigenlijk niet. Ondertussen luisterde ik half naar wat hij zei, het is me dus weer ontschoten, maar dat maakt niet uit, want het komt vast nog wel eens voorbij. Broer en ik hebben nog een Eeuwigheid om over God te praten.
En muizen natuurlijk, ook daarvoor kan ik bij hem terecht.
Ondertussen blijf ik Hopen dat Ze komen. Want ze zaten er 3000 jaar naast, we hebben veel te bespreken.

maandag 21 oktober 2013

Waar is het Licht?



Hoe lang is het geleden dat de Jehova's aan mijn deur stonden? Ik kwam de Wachttoren tegen op mijn bureau. De twee belangrijke vragen waarover we  aan de deur hadden gesproken, stonden op de cover: Waarom zoveel ellende? En: Komt er ooit een eind aan?
Ik stelde nog een derde vraag: Waarom schiet Hij niet een beetje op?
De Jehova's beloofden dat ze zouden terugkomen om erover te praten. Maar als er de afgelopen tijd al iemand aanbelde, dan was het om een pakje af te geven. Voor de buren. Of om geld te vragen voor de directiesalarissen van een of ander liefdadigheidsinstelling.
Maar als zij al niet langskomen terwijl ze dat beloofden, (ze wonen hier ergens in de buurt), hoe moet ik er dan op vertrouwen dat Hij komt?

zaterdag 19 oktober 2013

Zwarte Piet, een mening... eh...




Moet Zwarte Piet blijven of niet? Sinds de eerste pepernoot is gesignaleerd, is de discussie opgelaaid. En dan moet ik ook een mening kunnen hebben.
Maar ik weet het niet goed.
Want ja, het is een traditie, je moet er niet te veel achter zoeken, laat die mensen toch...
Aan de andere kant: als er mensen zijn die zich er erg aan storen... Die slavernij, je kunt het erin zien en dan is het zo vrolijk niet meer.
Het doet een beetje denken aan wat je over vrouwen hoort, dat ze tegen een geintje moeten kunnen.
Ik kan tegen een geintje, maar dan moet het wel a. goeie grappen zijn en b. dan moet de tegenpartij ook tegen een geintje kunnen.
Ik maak vaak best leuke grapjes terug, maar toch valt er daarna vaak een nare stilte.

Nou goed, wat doen we met Zwarte Piet?
Ik weet niet of ik het mag zeggen, maar eigenlijk vind ik mensen die zich gediscrimineerd voelen,  niet zo'n leuke mensen. En mensen die Piet en de Traditie verdedigen ook niet.
Dat is op zichzelf niet erg, mensen hoeven niet leuk te zijn. Maar ik houd nu eenmaal van leuke mensen. Van donkere mensen die zeggen: ach, ga je gang. Ik ken leukere tradities,  die zure oude man is trouwens ook erg, maar als jullie er plezier in hebben...
En ik hou van mensen die zeggen: 'Weet je, hij hoeft niet helemaal zwart te zijn, het gaat erom dat ze onder het roet zitten, we maken ze wel wat slordiger op, dan kan iedereen eronder zitten: zwart, wit, geel...'
Overigens ben ik met een zuur fanatisme voor het instellen van één taboe. Die op de Blauwe Piet.
We zijn geen smurfen.

vrijdag 18 oktober 2013

Eenzaamheid



Als je iemand vraagt: 'Hoe gaat het?'
zal diegene vaak antwoorden: 'Goed.'
Maar zeg je: 'Ik kan niet zeggen waar ik net geweest ben, maar dat doet er eigenlijk niet toe en hoe gaat het met je?'
Grote kans dat de ander dan antwoordt: 'Ah toe... zeg nou!'

Ongeveer hetzelfde geldt voor als je een grapje maakt. Dan zullen mensen vaak lachen en anders was het geen grapje.
Maar zeg je: 'Zal ik een grapje maken?' dan ligt het dus anders.

dinsdag 15 oktober 2013

Kleine schroefjes en begrip




Om drie uur meldde ik me bij de iPhone-kliniek Larsa. Het was er zo schoon en opgeruimd als in een echte kliniek. Een man, zijn naam weet ik niet meer, bekeek mijn iPhone. De homeknop was inderdaad kapot, de reparatie zou een half uurtje kosten.
Hij zei u en bleef u zeggen, ik zei er niets van, omdat ik niet wilde dat er ook maar iets was dat hem uit zijn evenwicht zou halen.
'Ben je er voorzichtig mee?' vroeg ik toen hij met mijn mobiel naar zijn kamer liep.
'Alsof het mijn eigen kind is,' antwoordde hij.
Toen wist ik dat hij het begreep.
Na een paar minuten ging zijn telefoon. Hij nam op, hij moest wel. Maar ik wist ook dat mijn iPhone nu open lag. Ik hoorde vanaf mijn plaats in de gang de klant door de telefoon schallen. Ze was nogal volhardend. Ik dacht aan de minuscule schroefjes die nu op zijn tafel moesten liggen en hoopte dat ze er niet vanaf zouden trillen.
Eindelijk hing de klant op. Ik ontspande, maar de telefoon ging weer. Hij nam op, hij moest wel. Daarna kwam er een klant langs om zijn telefoon te brengen. Toen die de deur uit liep, zei de man voor hij weer verdween: 'Bijna klaar.'
Dat stelde me al een beetje gerust, maar toch vroeg ik voor de zekerheid: ' Gaat het goed?'
Het ging goed.
Na een paar minuten kwam hij mijn code vragen.
Ik wist: dan was ze weer heel. Ik gaf hem alle codes die ik kon verzinnen.
Hij schreef ze op en ging weer naar achter. Al bij de derde code riep hij: ' Ja! Deze is goed.'
Alles bij elkaar duurde het een half uur, zeker niet langer. Hij bracht me mijn iPhone, alles deed het weer.
Dit is de man, ik mocht gerust een foto van hem maken en als ik erop stond, wilde hij best zijn handen voor zijn gezicht houden.
Maar moest hij mijn telefoon niet vasthouden, als bewijs?
Ik vond dat een goed idee, maar gaf haar niet. Vooral eigenlijk omdat ik dan geen foto kon maken.

maandag 14 oktober 2013

Openhomeknopoperatie




Ik ben nog lang niet klaar met de personeelsdag, maar er komt van alles tussen. Zoals dit: mijn iPhone is ziek. Haar homeknop is verlamd, ik heb een nephomeknop op het scherm, maar dat is toch of je met een prothese werkt. Ik had haar al een beetje afgeschreven, lonkte naar een ander, maar de wereld is hard en koud, daar moet ik niet aan meedoen en het klopt ook niet. Ik houd nog steeds van haar, ik vind haar mooi en fijn en handig. En eerlijk is eerlijk: ze was best duur alles bij elkaar.
Gister googelde ik op het probleem en ze blijkt te kunnen worden gemaakt. Ik dacht altijd dat je haar dan zeker zes weken moest missen en dat je meer dan honderd euro verder bent, maar dat valt mee. Het duurt een half uurtje en kost vijftig euro. Als het goed is, doet ze dan alles weer precies zoals ik haar opdraag.
Ze wordt helemaal opengelegd, begreep ik van een filmpje op internet. Alles wordt eruit gehaald en dan wordt de homeknop vervangen. Hier verderop zit een bedrijfje dat dat doet. Ik heb gister online een afspraak gemaakt.
Het zal vast goed gaan, ze hebben het vaker gedaan.
Om drie uur gaat mijn iPhone onder de schroevendraaier.
Na het half uurtje mag ik haar weer mee naar huis nemen om te revalideren.
Ik ben een beetje zenuwachtig.

dinsdag 1 oktober 2013

Speciaal voor jou daar



Speciaal voor jou daar, in dat ziekenhuis.
Had ik de juiste kleren aan op het personeelsuitje?
Ik droeg een zwarte wollen jurk met een groen warm jack erover. De personeelsdag begon met een gps-tocht. Wie dat niet wilde, kon kaartjes krijgen, maar dan kreeg je ook strafpunten.
Wij kozen als één man voor de strafpunten, we gingen toch niet winnen. Dat was het goeie van onze groep: onze neuzen stonden dezelfde kant uit, we gingen allemaal voor die ene missie: met zo min mogelijk moeite en zo min mogelijk kleerscheuren halverwege de tocht stranden.
De makkelijke optie bleek trouwens nog behoorlijk tegen te vallen. Handig was wel dat de locatie op de kaartjes stond aangegeven, zodat ik die in de routeplanner van mijn iPhone kon invoeren. Ook toen was het nog niet makkelijk, ik ben niet zo goed in navigeren, dus het duurde een tijdje voor we locatie één hadden gevonden. Na anderhalf uur kwamen we bij de derde locatie, iets verderop, waar we een van de organisatoren zouden treffen die ons een opdracht zou geven. Toen we aankwamen, sprak collega S de historische woorden: 'Hé! Daar heb je Pieter van Registraties!'
Zoiets hoor je alleen op personeelsdagen, zei ik tegen S. Daarvan raakte ze de rest van de dag in een identiteitscrisis. Hoe het nu is, weet ik eigenlijk niet, ik heb haar niet meer gezien.
Over Pieter van Registraties later meer. Eerst een foto van Collega S.
En de conclusie: het was die middag zacht, dan is een wollen jurk met een jack erover eigenlijk te warm.

woensdag 25 september 2013

Welke jurkje?



Donderdag hebben we een bedrijfsuitje. Wat we gaan doen, mogen we niet weten. En daarom weet ik dus niet welk jurkje  ik moet aantrekken. Ik heb ertegen geprotesteerd, maar daar heeft men zich niets van aangetrokken, dus ik weet nog steeds niets.
Verder zie ik er ook tegenop, want ik vind eigenlijk dat je nooit dingen moet ondernemen in groepen die groter zijn dan vijf personen.
Later horen jullie  of ik totaal overdressed heb moeten survivallen of dat ik in lompen een museum heb bezocht.

dinsdag 17 september 2013

Hoedjesdag



Mijn hoedje voor deze koningsdag. Waarschijnlijk zal ik hem vaker dragen, want volgens mij krijgen we straks te horen dat een nieuw hoedje er voorlopig niet meer in zit.

maandag 16 september 2013

Lompe actie Flopke



Nu het weer herfstig wordt en we veel binnen zitten, moet ik verder. Misschien is het al een jaar geleden dat ik met iemand stond te babbelen over The Wire. Hij was bij het laatste seizoen en vond het zo mooi dat hij ertegenop zag als het was afgelopen. 'Hoeveel afleveringen had een serie eigenlijk,' vroeg hij.
'Dertien,' zei ik. Meestal twijfel ik aan mezelf, maar dit keer kwam het er krachtig uit.
Dan had hij nog vier te gaan, constateerde hij en ging verder, want hij had wel meer te doen.
Een paar dagen later ging hij onthutst voor me staan. 'Het waren tien afleveringen, ik zat te kijken en toen was het opeens afgelopen!'
Ik giechelde omdat ik ook niet wist wat ik verder moest en zei maar dat het leven hard was.
Ik begreep ook wel dat het was of hij een ijsje aan het eten was en dat ik het  uit zijn handen had geslagen, het lag nu oneetbaar in het zand en opeens was het  ijsje dus op.
Sindsdien weet ik eigenlijk niet hoe ik het goed kan maken en óf ik het goed moet maken of dat ik er beter over kan zwijgen. Maar laatst begreep ik dat hij het nog steeds niet vergeten is.
Dit zijn misschien niet de verhalen waar jullie direct op zitten te wachten, maar ik moest het even kwijt. Net als dit: ik vond het opeens bij mijn deur: een heel klein veertje!
Er is een verband, hoewel ik niet goed kan uitleggen wat het precies is.

maandag 26 augustus 2013

Niets vergeten?



Ik ga het nog over seks hebben en populaire tv en onderbuikgevoelens, maar soms heeft iets opeens voorrang. Net was ik aan het sporten en op tv zag ik een schilderprogramma van omroep Max. (Het grootste voordeel van sporten is dat ik op mijn sportschool waardeloze programma's kan kijken.) Onmiskenbaar een Schilder (wit hemd, artistiek baardje, hij had zelfs iets op zijn hoofd) stond een plant te schilderen. Het schilderij was bijna af. In de tijd dat ik keek, schilderde hij twee dauwdruppels. Ik zag eerder een flits van dat programma en het valt me op dat het nooit goed is wat ze doen op het schilderij dat - in zijn soort - wel gelukt lijkt te zijn. In ieder geval is het beter dan wat ze er op tv aan toevoegen. Na de twee druppels deed hij een stap naar achteren en zei: 'Even kijken of ik nog iets vergeten ben.'
Hij zei niet: 'Kijken of ik vind dat het lijkt,' of 'kijken of het zo goed is,' of: 'kijken of ik het anders wil'. Nee, hij keek of hij niets vergeten was.
En hij was iets vergeten. Er moest nog een highlight op de vleugels van een vlinder. Hij bracht die aan en toen was hij niets meer vergeten.
Vervolgens spoorde hij ons kijkers aan om het cursusboek erbij te pakken en het schilderij ook te maken.
Dat ga ik niet doen, het lijkt me niet nodig, het schilderij bestaat al. Bovendien heb ik het cursusboek niet en dan ga je natuurlijk van alles vergeten.
Maar o wat ben ik gelukkig, want ik heb het schilderij op internet gevonden. Dit is het.

vrijdag 23 augustus 2013

Zwichten voor de populairiteit



Als je op je blog overwegend bezoek krijgt van mensen die tussen je benen komen kijken of die je gevonden hebben met de zoekterm ouwe hoeren, dan ga je nadenken: doe ik iets fout? Speel ik genoeg in op wat er leeft? Ben ik nog wel bij de tijd? Zit ik in de goede branche?
En dan ga je oplossingen zoeken. Moet ik een nieuw en goed onderwerp aansnijden? Stukjes schrijven die iedereen wil lezen? Van die onderwerpen waarmee ik iedereen in het hart raak? Moet ik op toegankelijke wijze naar diepgang streven, met uitgebalanceerde mening komen over de grote onderwerpen van deze tijd?
Of moet ik gewoon meegaan met waar men om vraagt?

donderdag 22 augustus 2013

Twee werelden


De trein was weer eens overvol met dagjesmensen en forensen. Een oude vrouw (dagjesmens) ging op de laatste vrije plaats zitten, naast een meisje (forens).
Ik zat erachter en kon alleen het meisje zien dat naast zich keek. Ze zei: 'Nee hoor, hij is niet uit. U kunt nu gewoon gebeld worden.'
De vrouw antwoordde iets.
Het meisje lachte. 'Maar hij is niet uit hoor, als u gebeld wordt, gaat hij aan. Dat is om de batterij te sparen.'
De vrouw zei iets.
Het meisje: 'Anders zou de batterij snel leeg zijn. Zo spaart hij de batterij.' Ze boog zich naar de vrouw toe. 'Hij zit nog helemaal vol, dat is goed. En u kunt gewoon gebeld worden.'
Het meisje pakte haar tijdschrift weer op, sloeg een bladzijde om en ik las de grote kop: 'Ik word niet ongesteld en heb geen lichaamshaar.'
Hoewel de vrouw het vast ook kon lezen, sloeg het meisje het stuk niet over. Misschien ligt het aan mij, denk ik te snel aan wat anderen zullen denken. Maar misschien ook was er geen beginnen aan. Want op de volgende bladzijde las ik de streamer 'Na de moord wilde hij zijn polsen doorsnijden, maar hij vond het te eng om door te zetten.'



donderdag 25 juli 2013

They let me close and doing well hunting



Hoewel het op het randje is, wil ik het graag even over wc's hebben. En dan vooral wc's onderweg, langs snelwegen, op campings, in hotels, maar ook in cafés en restaurants. Ze zijn vaak interessant, ik kom althans meestal terug met een verhaal. Maar sommigen wc's laten je niet meer los. De meest gedenkwaardige wc bezocht ik op Cuba. Het was een donker hok met een mat paarszwartbruine vloer, kraan of spoelbak werkten al lang niet meer en de muren waren zwartbruin en glimmend van het vocht. Je vroeg je af wat dat was, tegelijkertijd probeerde je daar niet aan te denken. En als toefje slagroom op de taart zat er een werknemer voor, met een schoteltje. Daar moest je geld op leggen. Omdat ze het nodig had, ze zat daar niet voor niets. Ze kwam er met haar brommertje, ging daar zitten en op een gegeven moment ging ze weer weg. Ik geloof niet dat ze ooit het toilet betrad. Ik heb er helaas geen foto van gemaakt.
Wel heb ik een foto van het bericht dat ik onlangs op een toilet aantrof op een van de campings waar ik was. De tekst heb ik regelmatig overgelezen, opdat ik het niet vergeten zou.

On me laisse propre et on tire bien la chasse

Lassen sie mich in der Nähe und wohlauf Jagd

They let me close and doing well hunting

Het Frans kan ik al niet helemaal duiden, maar dat zal een uitdrukking zijn. (En met een beetje fantasie haal ik er twee boodschappen uit - als jullie me deze uitdrukking niet kwalijk nemen - maar jullie weten het vast en ik hoor graag wat ik had moeten doen of laten.)
Maar hoe ik de Duitse en Engelse versie moet duiden, daarover kan ik lang en diep nadenken. En dat heb ik gedaan.
Wat medebezoekers van dit toilet ervan dachten, daar ben ik niet achtergekomen, het is geen onderwerp dat je makkelijk aansnijdt bij de gemeenschappelijke afwasbakken.
Ik wil er best een prijsvraag voor uitschrijven, jullie moeten immers ook je zinnen verzetten: wat wordt hier bedoeld?
Voor de winnaar een prijs die weliswaar virtueel is, maar desalniettemin de moeite waard.

zaterdag 23 februari 2013

Ik vind het een schande en wel hierom...

Misschien is iedereen het inmiddels al vergeten, dat we paardenvlees eten zonder dat we het in de gaten hadden, maar ik zou er nog een mening over hebben en die heb ik, ook al is het laat.
Het liefst zou ik geen vlees eten, ik vind ook dat dieren elkaar eigenlijk niet moeten opeten, maar het is de natuur en ik ben ook natuur. Soms denk ik wel eens dat ik vlees eet volgens de wet: hoe zieliger, hoe lekkerder.
Nu houd ik van paarden die in de zon in de wei staan, maar varkentjes in de wei vind ik ook enig en koeien ook, dus ik weet niet of ik paard lekkerder vind dat koe of varken. Ik weet het ook vooral niet, omdat het dus niet op de verpakking staat.
Als ik ergens boos over kan worden, dan daarover. Zo word ik ook boos omdat er nu chocolade mag staan op producten die vroeger tot de cacaofantasie gerekend werden.
Dat komt omdat cacaofantasie vies is en chocolade niet. Fabrikanten vinden dat ze het recht hebben hun producten aantrekkelijker te maken, ook al is het alleen in woorden.
We leven in een consumptiemaatschappij, we mogen elkaar duwen, slaan en uitschelden. Oké, kan ik mee leven. Maar dit mag dus niet. Als er een doodzonde is in de consumptiemaatschappij, dan is dit hem!

Zoals jullie zien staat mijn mening eigenlijk nog los van de tweede vraag of paard eten eigenlijk vegetarisch is of niet. Maar dat vind ik dus wel een goede vraag.

zondag 17 februari 2013

Overoveroveroverovermorgen



Ik had nog een hoop te vertellen over het SNS-gebeuren en of je al dan niet een bank moet laten vallen bijvoorbeeld. (Een stemmetje in mijn achterhoofd roept dat je dat niet moet doen, maar dat ik niet precies weet waarom, het moet iets zijn als dat de markten er onrustig van worden en dat dat vast niet goed is, onrustige markten. Maar dat als je een bank wel redt, kost het enorm veel geld, mij ook, waardoor er niet veel overblijft voor dingen die ik wel belangrijk vind en dat ik daar onrustig van word en zo.)
Maar de tijd heelt alle wonden nog voor je ze hebt afbetaald, dus de lust ontbreekt me. Dat heb ik eigenlijk altijd als ik beloof dat ik iets morgen zal doen. Het misschien wel een signaal: als ik iets beloof voor morgen, nou... vergéét het dan maar.
Ik was gister trouwens op de sportschool. Geweldige tv gezien.
Ik zou bijna zeggen: morgen meer. Maar misschien kan ik dat beter niet zeggen, wie weet...

zaterdag 9 februari 2013

Een mening, een mening... ehm...




Beste Imprezzed,
en iedereen die de economie en bankenwereld al dan niet een warm hart toedraagt.

De overheid die SNS overneemt, iedereen heeft er een mening over.
Een deel vindt het een schande. Een bank moet niet van de overheid zijn, is volgens mij het idee. Want dan wordt die aan banden gelegd en hebben ze geen vrijheid van handelen. Lijkt me in dit geval eerder een voordeel, maar ik spreek vanaf de verre zijlijn.
Anderen zeggen dat het de beste van alle slechte oplossingen is. Want een bank mag niet omvallen, dat is slecht voor de bank, de economie en het vertrouwen in de economie, in de betreffende bank en in andere banken.
Nu is zo'n overname ook slecht voor mijn vertouwen in van alles, maar alweer: in de bankenwereld neem ik geen belangrijke positie in.
Als iedereen een mening heeft, moet ik het toch ook kunnen?
Ik overzie het niet. Volgens mij geldt dat voor meer mensen, dat hoeft niet te koste te gaan van je mening. (En weet je de indruk te wekken dat je het wel overziet, dan kun je daar een fiks salaris voor opstrijken. Valt het achteraf tegen, dan is dat ook geen probleem, zolang je je bankrekeningnummer maar achterlaat, zodat men weet waar de achterstallige bonussen gestort kunnen worden.)
Maar toch, ondanks dat je het niet hoeft te snappen om een mening te hebben, blijf ik aarzelen over de mijne.
Dit is minder onbelangrijk dan je zou denken, ik geloof namelijk dat we niet goed worden voorgelicht. Maar ik weet het niet, het is slechts een vaag gevoel. Het gevoel dat de economie een monster is dat gevoed moet worden. En dat het niet mijn monster is.

Morgen meer mening. Of nou ja, morgen... een soort van morgen, gewebkijk.

donderdag 7 februari 2013

FLOPKE! WAKKER WORDEN! LEZERSVRAAG!


Hoera! Ik kreeg een lezersvraag. Hoewel ik jullie niets vertel, omdat jullie niets mogen weten, voel ik me al dagen overbodig. Zo'n lezersvraag is dan net wat je nodig hebt.
Imprezzed schreef het volgende:

Lieve Flopke, nu we het toch over het aaien van haaien hebben. Nu een grote bank vorige week letterlijk naar de haaien ging en op het laatste moment door ons aaibare minister 'Dieselboem' is gered, hoe kijk jij daar nu tegen aan?

Behalve de bruggetjes waar ik erg van gecharmeerd ben, maakt me nog iets gelukkig. Hij wil mijn mening weten! Wat jullie niet weten, maar ik volgens mij wel (zeker weten doe ik niets) is dat ik dit een hele eer vind. Want volgens mij weet Imprezzed zelf veel van de financiële wereld.
Alsof ik een emmer koud water in mijn gezicht krijg, Flopke! Wakker worden! Denk na! Wat vind je ervan?
Ik weet het bijna en morgen schrijf ik het op.

donderdag 24 januari 2013

Nieuw! Haaien aaien


Laatst werd Jaws op de tv herhaald. Treurig, want die film is hopeloos achterhaald. Jaws gaat ervan uit dat haaien gevaarlijk zijn. Sinds ik sportclubtvkijk weet ik dat we hier tegenwoordig heel ander over denken.
Er is een nieuwe trend, in ieder geval in de VS, ik heb het in verschillende programma's gezien. Tegenwoordig zwemmen we niet in paniek weg als we een haai zien (en zijn we te laat), nee, als er ergens haaien zijn, springen we ertussen. Dat geldt in ieder geval voor sportieve jongemannen. Iedere zichzelf respecterende gebruinde Amerikaan heeft één grote droom: tussen de haaien zwemmen. Met als reden - en ik citeer nu - 'het zijn zo'n lieve beesten'.
Dat wil ik best geloven, dat betekent volgens mij niet per se dat je ertussen moet springen, maar ik ben van de Jaws-generatie.
Een van deze mannen legde uit waarom hij het deed. Niet vanwege de sensatie, wauw!, maar vanwege de kennis die hij erdoor opdeed.
Het gaat als volgt: de mannen trekken een pak aan. Soms een beschermend pak. Daarin zou je veilig moeten zijn, hoewel de mannen die hem dragen daar niet van overtuigd zijn. 'Ik ben benieuwd hoe het voelt als een haai agressief wordt, wauw, ik ben benieuwd hoe het voelt als hij mijn hand eraf bijt.'
Maar het moge duidelijk zijn: zo'n pak is voor watjes. De echte gebruinde jongeman duikt onbeschermd.
'Het voelt best wel gek, als hij agressief wordt, dan ben ik er geweest,' legde een van hen uit.
Maar het ging hem om de kennis en daar had hij veel voor over. Hij wilde vooral bewijzen dat haaien ook heel lief kunnen zijn. Zoals gezegd geloof ik dat wel. Zelfs als een haai je aanvalt, kan hij op andere momenten best lief zijn, maar ik spreek vanuit een huis waar zich nog geen goudvis bevindt.
Het gaat de mannen overigens niet alleen om het zwemmen tussen de haaien, het is de bedoeling dat ze de beesten aaien en als het een beetje lukt ook hypnotiseren. Daar zijn sommige haaien niet van gediend.
In één geval probeerde een gebruinde man een haai te aaien, maar die haai was chagrijnig en hapte naar hem.
In de terugblik zei de man opgelucht: 'Wauw! Ik dacht even dat ik er geweest was. Maar het gaat me niet om de sensatie. Nu weten we een hele hoop meer.'
Wat we nu allemaal wisten, vind ik moeilijk te verwoorden. Het moet iets zijn als: als er een haai naar je hapt, zorg dan dat je je hand wegtrekt.

maandag 21 januari 2013

Overtuigende kleren




Laatst zag ik met sporten het programma dr Oz, (de naam weet ik niet precies). Het leek me in eerste instantie een wat onbetrouwbare gebruinde Amerikaan die producten kwam aanprijzen en andere twijfelachtige adviezen gaf. Zo adviseerde hij welke dagcrème we moeten gebruiken, ongetwijfeld die van zijn beste sponsor. Daarna woog hij een gifgroen poeder af, met aan de andere kant van de weegschaal wat fruit. Hij deed er net zo lang poeder bij tot het even zwaar was als het fruit. Wat hij er precies mee wilde aantonen,  heb ik niet helemaal begrepen, maar volgens mij was zijn conclusie iets als: even zwaar, dus zeker zo gezond.
Hij had een vlotte babbel, maar daar kijk ik wel doorheen. Overtuigender van dr Oz was zijn kleding. Hij droeg geen witte jas, zoals je zou verwachten, o nee. Dat is namelijk iets dat wasmiddelenverkopers dragen. Dat was hij niet, hij ging verder. Hij droeg een operatiepak.
Ik was om, want wie daar op komt, heeft net even langer in de collegezaal rondgehangen.
(Een foto van mij met mijn kleren. Zeker geen operatiepak, ik draag zoveel mogelijk warms over elkaar heen.)

woensdag 9 januari 2013

Warm en intiem


De laatste keer dat ik sportte zag ik een programma over Oprah die de moeder van Michael Jackson interviewde.
Hoe leg ik dit uit?
Je zag dus niet het interview zelf, het programma ging over dat interview. We zagen Oprah op het interview terugblikken ('Dit was een moeder! Dit was de liefste, meest normale mens dat ik ooit had ontmoet!'), we zagen de opnameleider die herinneringen ophaalde ('Het was héél spannend, zou de moeder gaan praten?'), we zagen andere aanwezigen (Óprah bouwt snel een warme band op.') En we zagen hoe Oprah de hand van de moeder vasthield en die minutenlang niet meer losliet.
Er was ook een man bij het gesprek aanwezig, waarover Oprah zich erg verbaasde. Dat begreep ik niet helemaal, want het was de vader van Michael, maar blijkbaar was hij niet uitgenodigd. Hij had Michael in het verleden geslagen, iets waarvan ook de moeder nu zei 'vroeger wist je niet beter'. Enfin, hij zat er en Oprah liet hem iets zeggen, omdat hij dat 'blijkbaar heel graag wilde'. Wat hij zei, kwamen we verder niet te weten.
Ook de kinderen kwamen bij het gesprek zitten en zeiden 'ontroerende' dingen over hun vader, zodat we 'Michael leerden kennen zoals we hem niet kenden'.
Die 'we' dat zijn dan de mensen die het interview te zien krijgen, want de 'wij' die naar dit programma keken, moesten het met deze mededeling doen.
Tot slot bleef Oprah eten. Ik weet niet wat ze aten, ik weet alleen dat de moeder het een grote eer vond en Oprah ook. Ik heb altijd het idee dat de eer voor een van de twee partijen het grootst moet zijn, maar in dit geval kwam ik er niet achter wie dat was. (Achteraf denk ik dat de grootste eer voor de moeder was, want het programma werd uitgezonden op The Oprah Network.)
Aan het eind van de aflevering riep Oprah emotioneel: 'Waar is de camera, ik wil afscheid van moeder nemen, ze is zo warm!'
En bij het afscheid zei Oprah het meest intieme dat Oprah tegen een moeder van Michael Jackson had kunnen zeggen. De moeder leek er diep door ontroerd te zijn. Of ze geloofde het niet. Of ze had er geen zin in, heel precies weet ik dat eigenlijk niet, in ieder geval waren wij met stomheid geslagen. Oprah zei: 'Ik zou wel een keer met u willen praten zonder camera's erbij. Echt waar, ik zou een keer langs willen komen zonder camera's.'


zaterdag 5 januari 2013

Buitenaards leven, het bewijs...


Ik sport, ik geef het toe. En op de sportschool staan er altijd tv's aan. Ik kijk er zenders die ik amper ken. En ik vind het enig. Er gaan werelden voor me open.
Zal ik, bij gebrek aan lust om over mijn eigen leven te schrijven, wat programma's navertellen? Zoals het programma dat ik net zag over buitenaards leven.
Een wetenschapper zat om tafel met de televisiemaakster en nog wat enthousiaste mannen om hen het bewijs te laten zien van buitenaards leven. Het zat in een doosje dat midden op tafel stond.
Hij deed de deksel van het doosje.
Daar deed hij best lang over, al die programma's doen vaak lang over dingen die ik thuis heel snel kan. Vervolgens werd er uitgebreid ingezoemd op de verbaasde, ontstelde en opgewonden gezichten van de mensen aan tafel. Tot slot zoemde de camera eindelijk in op de inhoud van het doosje.
Er lag een skeletje in.
'Dit heb ik nog nooit gezien,' zei de wetenschapper. 'Het is niet van een mens en niet van een dier.'
Ik kon het ook niet thuisbrengen, maar ik weet wel meer niet en in het onbekendste geval, kan het nog gaan om een mutatie, maar let niet op mij. Volgens de wetenschapper was het dus geen van twee, dus moest het om een buitenaards wezen gaan.
Die conclusie, daar was ik niet opgekomen. Maar ik ben dan ook geen wetenschapper.
De wetenschapper had meer pijlen op zijn boog, want kijk maar: het wezen leek op ET.
En ET komt ook van een andere planeet. Vandaar.
Hij ging het bewijzen.
Maar de jongelui waren al overtuigd.
Diep ontroerd, stapte ik van mijn fiets af. Ook ik hoef geen bewijzen meer, ik heb er niets tegenin te brengen.
En dat ET bestaat, weet ik ook. Kijk maar, ik heb er zelf een foto van.