donderdag 19 februari 2015

Ho




Ho Chi Min is de grote leider. Overal staan beelden van hem, er hangen foto's in openbare gebouwen, in huizen en scholen schoolgebouwen, foto's of tekeningen waarop hij gebogen over een klein meisje haar staat te onderwijzen. In musea hangen schilderijen die aan hem zijn gewijd, zijn gebalsemde lichaam wordt nog altijd zwaar bewaakt in het mausoleum. En telkens als ik hem zag, bijvoorbeeld het beeld hierboven, dan voelde ik me een beetje teleurgesteld.
Als nuchtere Nederlander houdt je automatisch een beetje afstand en dat is goed. Maar tegelijkertijd maakt de setting dat je bewondering wilt hebben, hem wilt vereren, dat je wilt meegaan in het verhaal. En als dat dan niet automatisch gaat... omdat de leider geen grote donkere slaapkamerogen heeft, die met doodsverachting langs de camera kijken, als hij geen volle woeste baard heeft, geen stevig lichaam in een stoer pak, waarvan hij soms zijn overhemd open heeft hangen, zodat je zijn bezwete borstkas ziet, als hij - zelf te jong en te mooi - geen dikke sigaren rookt en ontspannen rondloopt met een geweer of het zijn polstasje is, waarmee hij dan niet zomaar wat mensen neerschiet, maar jouw vrijheid bevecht, met gevaar voor eigen leven, als hij niet kleine meisjes staat uit te leggen hoe het zit, maar overlegt met andere bezwete mannen in de jungle, tja... dan legt je romantische ziel het af tegen je nuchtere Hollandse geest, de geest die je graag even op Schiphol had willen langparkeren.










woensdag 18 februari 2015

Kunst




Vietnam is een communistisch land, maar het wordt wat vrijer. Dat was onder andere in het museum voor moderne kunst in Hanoi te zien. Toen ik bovenstaand schilderij zag, wist ik: men mag zijn eigen onderwerpen kiezen. Schilder Nguyen Ngoc Dan noemt de serie Stadsplafonds. (Ik heb het niet zelf verzonnen.)
Voor de kunst die er hing van halverwege de jaren vijftig tot de jaren tachtig, gebruikte men beperkte thema's. (Of dat waren de schilderijen die in de collectie zijn opgenomen.) Veel soldaten op de schilderijen en veel solidairiteit tussen bevolking en militairen, op soms prachtige lakschilderijen, maar zeker ook op werk van mindere kunstenaars. Daarnaast was vaak het portret tegen van Ho Chi Min te zien. Hij hangt vaak bij kinderen rond, aan wie hij wijze lessen overdraagt. En een schilderij van een mooi landschap met ergens een vissend minimannetje. Als je zo'n schilderij dan 'Ho Chi Min vissend' noemt, heb je ook weer aan je patriottische verplichting gedaan.


dinsdag 17 februari 2015

Feestelijk kabelplafond




Ongetwijfeld zijn er veel regels in Vietnam, maar niet voor alles. Neem de verkeersregels. Die heeft men, maar ze wijken soms wat af van de onze. Wat de regels voor inhalen bijvoorbeeld zijn weet ik niet precies. Ik geloof iets als: haal elkaar in als je maar enigszins durft, links rechts of over de stoep. De regels voor stoplichten moeten iets zijn als: we hebben stoplichten. Punt. En o ja, als het druk is, kan het zijn dat je er bij rood licht niet doorkomt, maar bij groen licht moet je echt gaan duwen.
De politie is niet mals, merkten we bij een andere gelegenheid, maar naar de verkeerschaos staan ze glimlachend te kijken.
Ook op het gebied van de bekabeling is men wat ruimhartiger dan bij ons. Net als de verkeersstroom geldt hier waarschijnlijk: als je geen orde houdt, krijg je ook een patroon. En anders: als je een kabel weghaalt, verlies je er toch ook een. Ze liggen nog net niet op de stoep, maar soms hangen ze er als losse slingers boven. En zolang je daar niet met je haren in verstrikt raakt, is er niet veel aan de hand.


maandag 16 februari 2015

Dat kán helemaal niet!



Er past trouwens ook veel op een fiets: een goed gesorteerde vazenverzameling, een bloemenwinkel, bomen, eten. Je ziet het overal om je heen dat het zo gewoon wordt dat je bijna vergeet dat het bijzonder is. Deze vrouw met de vazen gebruikte een oud verfblik als standaard. En telkens dacht ik: maar dat kán helemaal niet. Maar het ging. Mensen konden er ook mee fietsen - in het verkeer. Dat maakte vrolijk. Zelden zag ik een doos of plastic zak van de scooter of fiets vallen.
Er kan onwaarschijnlijk veel meer dan ik denk.


zaterdag 14 februari 2015

Hoeveel mensen passen op één scooter?


Het was een prachtige reis. Ik zag er tegenop, er is niets tegengevallen, eigenlijk alleen reis van en naar Schiphol en de bagageafhandeling op Schiphol. Verder ging alles goed. Ik ben verrukt. Een paar highlights de komende tijd.
Vooraf wist ik: het is druk, oversteken is een kunst, overal rijden scooters. En dat klopt. Maar ik weet nu ook: daar kun je mee omgaan, oversteken is een avontuur en best geinig. Soms is er een stoplicht, maar dat is gevaarlijk want dan mocht je het idee krijgen dat groen licht betekent dat je kunt oversteken. Groen licht betekent dat er links, rechts van voor en van achter scooters kunnen komen. Net als rood licht. Nou goed, er blijven ook wat scooters voor het stoplicht staan.
Oversteken gaat als volgt: als het druk is (in de grote stad eigenlijk altijd, maar vooral tijdens de spits) wacht je even tot je de moed hebt en dan steek je je hand op en loop je langzaam in een gelijkmatig tempo de straat over. Nooit opeens harder gaan lopen, want dan kunnen scooters er niet op anticiperen. Ze rijden om je heen. Behalve als ze hard toeteren en haast hebben, dus je moet wel blijven uitkijken. Op deze foto is dat wat deze man doet.
En hoeveel mensen er op een scooter passen? In ieder geval vier volwassenen. Of vijf, als er ook kinderen zijn. En wat je per scooter allemaal kunt vervoeren? Pakketten van zeker een vierkante meter, meterslange ijzeren buizen en grote glazen platen. Vaak vastgebonden met touwtjes, of vastgehouden door degene die achterop zit.