Het gaat niet goed met mij, zo weinig blog ik. Te zwaar op de hand, neem nou vanmiddag. Ik kreeg een meneer aan de deur die wilde dat ik van energieleverancier zou veranderen. Dat wilde ik heel graag, want de grote baas van mijn energieleverancier betaalt zichzelf een godsvermogen uit. Tijd om op te stappen, maar het ging niet.
Ik zit vast.
Aan de telefoon verbind ik mensen door als ik het even niet weet. En als ik ze op straat tegenkom, loop ik hard verder en vraag of ze meelopen. Maar aan de deur heb ik geen alternatieven paraat. Bovendien was het een vreugdeloos mensachtig wezen die voor me stond, met een kapsel waar dat van Dick Passchier nog best leuk bij afsteekt.
Nu niet, zei ik.
Morgen loop ik ook nog rond, zei hij. Hij was blij dat hij me een alternatief kon bieden.
Maar morgen zal het met mij niet veel beter gaan. En ik wilde niet dat dit nog een keer aanbelde. Ik tuurde naar de map en zei dat hij alles wat hij me wilde zeggen, maar in de brievenbus moest gooien.
Dat kon niet, legde hij uit. De pagina's zitten vast.Ter illustratie knipte hij de map open en dicht.
Dan kopieer je het, zei ik.
Creatief vond ik dat zelf niet, maar hij was er nog niet opgekomen. Hij zou het doen.
Ik wierp een laatste blik op hem. Mijn blik gleed naar beneden, naar zijn schoenen. Het waren gezonde stappers, hij wist nog niet dat hij die tussen de deur moest steken.
Ik klapte de deur dicht en hoop op meer inspiratie de volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten