Zwarte Piet, een mening... eh...

Moet Zwarte Piet blijven of niet? Sinds de eerste pepernoot is gesignaleerd, is de discussie opgelaaid. En dan moet ik ook een mening kunnen hebben.
Maar ik weet het niet goed.
Want ja, het is een traditie, je moet er niet te veel achter zoeken, laat die mensen toch...
Aan de andere kant: als er mensen zijn die zich er erg aan storen... Die slavernij, je kunt het erin zien en dan is het zo vrolijk niet meer.
Het doet een beetje denken aan wat je over vrouwen hoort, dat ze tegen een geintje moeten kunnen.
Ik kan tegen een geintje, maar dan moet het wel a. goeie grappen zijn en b. dan moet de tegenpartij ook tegen een geintje kunnen.
Ik maak vaak best leuke grapjes terug, maar toch valt er daarna vaak een nare stilte.

Nou goed, wat doen we met Zwarte Piet?
Ik weet niet of ik het mag zeggen, maar eigenlijk vind ik mensen die zich gediscrimineerd voelen,  niet zo'n leuke mensen. En mensen die Piet en de Traditie verdedigen ook niet.
Dat is op zichzelf niet erg, mensen hoeven niet leuk te zijn. Maar ik houd nu eenmaal van leuke mensen. Van donkere mensen die zeggen: ach, ga je gang. Ik ken leukere tradities,  die zure oude man is trouwens ook erg, maar als jullie er plezier in hebben...

En ik hou van mensen die zeggen: 'Weet je, hij hoeft niet helemaal zwart te zijn, het gaat erom dat ze onder het roet zitten, we maken ze wel wat slordiger op, dan kan iedereen eronder zitten: zwart, wit, geel...'

Overigens ben ik met een zuur fanatisme voor het instellen van één taboe. Die op de Blauwe Piet.

We zijn geen smurfen.

Eenzaamheid

Als je iemand vraagt: 'Hoe gaat het?'
zal diegene vaak antwoorden: 'Goed.'
Maar zeg je: 'Ik kan niet zeggen waar ik net geweest ben, maar dat doet er eigenlijk niet toe en hoe gaat het met je?'
Grote kans dat de ander dan antwoordt: 'Ah toe... zeg nou!'

Ongeveer hetzelfde geldt voor als je een grapje maakt. Dan zullen mensen vaak lachen en anders was het geen grapje.
Maar zeg je: 'Zal ik een grapje maken?' dan ligt het dus anders.

Kleine schroefjes en begrip

Om drie uur meldde ik me bij de iPhone-kliniek Larsa. Het was er zo schoon en opgeruimd als in een echte kliniek. Een man, zijn naam weet ik niet meer, bekeek mijn iPhone. De homeknop was inderdaad kapot, de reparatie zou een half uurtje kosten.
Hij zei u en bleef u zeggen, ik zei er niets van, omdat ik niet wilde dat er ook maar iets was dat hem uit zijn evenwicht zou halen.
'Ben je er voorzichtig mee?' vroeg ik toen hij met mijn mobiel naar zijn kamer liep.
'Alsof het mijn eigen kind is,' antwoordde hij.
Toen wist ik dat hij het begreep.
Na een paar minuten ging zijn telefoon. Hij nam op, hij moest wel. Maar ik wist ook dat mijn iPhone nu open lag. Ik hoorde vanaf mijn plaats in de gang de klant door de telefoon schallen. Ze was nogal volhardend. Ik dacht aan de minuscule schroefjes die nu op zijn tafel moesten liggen en hoopte dat ze er niet vanaf zouden trillen.
Eindelijk hing de klant op. Ik ontspande, maar de telefoon ging weer. Hij nam op, hij moest wel. Daarna kwam er een klant langs om zijn telefoon te brengen. Toen die de deur uit liep, zei de man voor hij weer verdween: 'Bijna klaar.'
Dat stelde me al een beetje gerust, maar toch vroeg ik voor de zekerheid: ' Gaat het goed?'
Het ging goed.
Na een paar minuten kwam hij mijn code vragen.
Ik wist: dan was ze weer heel. Ik gaf hem alle codes die ik kon verzinnen.
Hij schreef ze op en ging weer naar achter. Al bij de derde code riep hij: ' Ja! Deze is goed.'
Alles bij elkaar duurde het een half uur, zeker niet langer. Hij bracht me mijn iPhone, alles deed het weer.
Dit is de man, ik mocht gerust een foto van hem maken en als ik erop stond, wilde hij best zijn handen voor zijn gezicht houden.
Maar moest hij mijn telefoon niet vasthouden, als bewijs?
Ik vond dat een goed idee, maar gaf haar niet. Vooral eigenlijk omdat ik dan geen foto kon maken.

Openhomeknopoperatie

Ik ben nog lang niet klaar met de personeelsdag, maar er komt van alles tussen. Zoals dit: mijn iPhone is ziek. Haar homeknop is verlamd, ik heb een nephomeknop op het scherm, maar dat is toch of je met een prothese werkt. Ik had haar al een beetje afgeschreven, lonkte naar een ander, maar de wereld is hard en koud, daar moet ik niet aan meedoen en het klopt ook niet. Ik houd nog steeds van haar, ik vind haar mooi en fijn en handig. En eerlijk is eerlijk: ze was best duur alles bij elkaar.
Gister googelde ik op het probleem en ze blijkt te kunnen worden gemaakt. Ik dacht altijd dat je haar dan zeker zes weken moest missen en dat je meer dan honderd euro verder bent, maar dat valt mee. Het duurt een half uurtje en kost vijftig euro. Als het goed is, doet ze dan alles weer precies zoals ik haar opdraag.
Ze wordt helemaal opengelegd, begreep ik van een filmpje op internet. Alles wordt eruit gehaald en dan wordt de homeknop vervangen. Hier verderop zit een bedrijfje dat dat doet. Ik heb gister online een afspraak gemaakt.
Het zal vast goed gaan, ze hebben het vaker gedaan.
Om drie uur gaat mijn iPhone onder de schroevendraaier.
Na het half uurtje mag ik haar weer mee naar huis nemen om te revalideren.
Ik ben een beetje zenuwachtig.

Speciaal voor jou daar

Speciaal voor jou daar, in dat ziekenhuis.
Had ik de juiste kleren aan op het personeelsuitje?
Ik droeg een zwarte wollen jurk met een groen warm jack erover. De personeelsdag begon met een gps-tocht. Wie dat niet wilde, kon kaartjes krijgen, maar dan kreeg je ook strafpunten.
Wij kozen als één man voor de strafpunten, we gingen toch niet winnen. Dat was het goeie van onze groep: onze neuzen stonden dezelfde kant uit, we gingen allemaal voor die ene missie: met zo min mogelijk moeite en zo min mogelijk kleerscheuren halverwege de tocht stranden.
De makkelijke optie bleek trouwens nog behoorlijk tegen te vallen. Handig was wel dat de locatie op de kaartjes stond aangegeven, zodat ik die in de routeplanner van mijn iPhone kon invoeren. Ook toen was het nog niet makkelijk, ik ben niet zo goed in navigeren, dus het duurde een tijdje voor we locatie één hadden gevonden. Na anderhalf uur kwamen we bij de derde locatie, iets verderop, waar we een van de organisatoren zouden treffen die ons een opdracht zou geven. Toen we aankwamen, sprak collega S de historische woorden: 'Hé! Daar heb je Pieter van Registraties!'
Zoiets hoor je alleen op personeelsdagen, zei ik tegen S. Daarvan raakte ze de rest van de dag in een identiteitscrisis. Hoe het nu is, weet ik eigenlijk niet, ik heb haar niet meer gezien.
Over Pieter van Registraties later meer. Eerst een foto van Collega S.
En de conclusie: het was die middag zacht, dan is een wollen jurk met een jack erover eigenlijk te warm.

Welke jurkje?

Donderdag hebben we een bedrijfsuitje. Wat we gaan doen, mogen we niet weten. En daarom weet ik dus niet welk jurkje  ik moet aantrekken. Ik heb ertegen geprotesteerd, maar daar heeft men zich niets van aangetrokken, dus ik weet nog steeds niets.
Verder zie ik er ook tegenop, want ik vind eigenlijk dat je nooit dingen moet ondernemen in groepen die groter zijn dan vijf personen.
Later horen jullie  of ik totaal overdressed heb moeten survivallen of dat ik in lompen een museum heb bezocht.

Hoedjesdag

Mijn hoedje voor deze koningsdag. Waarschijnlijk zal ik hem vaker dragen, want volgens mij krijgen we straks te horen dat een nieuw hoedje er voorlopig niet meer in zit.

Lompe actie Flopke

Nu het weer herfstig wordt en we veel binnen zitten, moet ik verder. Misschien is het al een jaar geleden dat ik met iemand stond te babbelen over The Wire. Hij was bij het laatste seizoen en vond het zo mooi dat hij ertegenop zag als het was afgelopen. 'Hoeveel afleveringen had een serie eigenlijk,' vroeg hij.
'Dertien,' zei ik. Meestal twijfel ik aan mezelf, maar dit keer kwam het er krachtig uit.
Dan had hij nog vier te gaan, constateerde hij en ging verder, want hij had wel meer te doen.
Een paar dagen later ging hij onthutst voor me staan. 'Het waren tien afleveringen, ik zat te kijken en toen was het opeens afgelopen!'
Ik giechelde omdat ik ook niet wist wat ik verder moest en zei maar dat het leven hard was.
Ik begreep ook wel dat het was of hij een ijsje aan het eten was en dat ik het  uit zijn handen had geslagen, het lag nu oneetbaar in het zand en opeens was het  ijsje dus op.
Sindsdien weet ik eigenlijk niet hoe ik het goed kan maken en óf ik het goed moet maken of dat ik er beter over kan zwijgen. Maar laatst begreep ik dat hij het nog steeds niet vergeten is.
Dit zijn misschien niet de verhalen waar jullie direct op zitten te wachten, maar ik moest het even kwijt. Net als dit: ik vond het opeens bij mijn deur: een heel klein veertje!
Er is een verband, hoewel ik niet goed kan uitleggen wat het precies is.

Niets vergeten?

Ik ga het nog over seks hebben en populaire tv en onderbuikgevoelens, maar soms heeft iets opeens voorrang. Net was ik aan het sporten en op tv zag ik een schilderprogramma van omroep Max. (Het grootste voordeel van sporten is dat ik op mijn sportschool waardeloze programma's kan kijken.) Onmiskenbaar een Schilder (wit hemd, artistiek baardje, hij had zelfs iets op zijn hoofd) stond een plant te schilderen. Het schilderij was bijna af. In de tijd dat ik keek, schilderde hij twee dauwdruppels. Ik zag eerder een flits van dat programma en het valt me op dat het nooit goed is wat ze doen op het schilderij dat - in zijn soort - wel gelukt lijkt te zijn. In ieder geval is het beter dan wat ze er op tv aan toevoegen. Na de twee druppels deed hij een stap naar achteren en zei: 'Even kijken of ik nog iets vergeten ben.'
Hij zei niet: 'Kijken of ik vind dat het lijkt,' of 'kijken of het zo goed is,' of: 'kijken of ik het anders wil'. Nee, hij keek of hij niets vergeten was.
En hij was iets vergeten. Er moest nog een highlight op de vleugels van een vlinder. Hij bracht die aan en toen was hij niets meer vergeten.
Vervolgens spoorde hij ons kijkers aan om het cursusboek erbij te pakken en het schilderij ook te maken.
Dat ga ik niet doen, het lijkt me niet nodig, het schilderij bestaat al. Bovendien heb ik het cursusboek niet en dan ga je natuurlijk van alles vergeten.
Maar o wat ben ik gelukkig, want ik heb het schilderij op internet gevonden. Dit is het.

Zwichten voor de populairiteit

Als je op je blog overwegend bezoek krijgt van mensen die tussen je benen komen kijken of die je gevonden hebben met de zoekterm ouwe hoeren, dan ga je nadenken: doe ik iets fout? Speel ik genoeg in op wat er leeft? Ben ik nog wel bij de tijd? Zit ik in de goede branche?
En dan ga je oplossingen zoeken. Moet ik een nieuw en goed onderwerp aansnijden? Stukjes schrijven die iedereen wil lezen? Van die onderwerpen waarmee ik iedereen in het hart raak? Moet ik op toegankelijke wijze naar diepgang streven, met uitgebalanceerde mening komen over de grote onderwerpen van deze tijd?
Of moet ik gewoon meegaan met waar men om vraagt?