In gesprek met mijn energieleverancier

Er gebeuren zoveel belangrijke dingen achter deze schermen, dat het moeilijk is om de onbelangrijke zaken nog te zien waarover ik kan schrijven. Maar vooruit, het is een kwestie van tijd maken voor de zaken die er niet toe doen. Opdat jullie weten dat ik er nog ben.
Vanochtend wist ik het ineens zeker: ik wil een thermostaat op mijn telefoon, zodat ik op afstand de verwarming kan regelen. Want dan bespaar ik energie en bezuinig ik op mijn stookkosten. Ik zocht bij mijn energieleverancier op de site en kreeg verwarrende informatie. Ik kon een e-thermostaat van bijna 200 euro aanschaffen. Daarbij kon ik nog een abonnement krijgen op een dienst zodat ik via een beveiligde site mijn thermostaat kon regelen. Uit de informatie kon ik niet opmaken of ik dat abonnement verplicht was of dat het zonder kon.
Eerst probeerde ik te mailen, maar dan moest ik mijn acht-cijferige klantcode meesturen en met mijn klantcode heb ik geen band. Ik weet mijn naam uit mijn hoofd en dat vind ik al heel wat. Daarom heb ik mijn energieleverancier gebeld.
Na een uitgebreid keuzemenu - men krijgt voor minder een zenuwinzinking - kreeg ik een prettige stem aan de telefoon. Daarvoor verdient mijn energieleverancier een pluim, maar ook hij kon de informatie niet van de site halen. Hij ging het een collega vragen, of hij me even in de wacht mocht zetten?
Maar natuurlijk mocht dat. Hij wel. Had ik even tijd om me af te vragen waarom die collega eigenlijk dan niet zelf aan de telefoon zat.
Hij kwam terug met de mededeling dat het inderdaad alleen in combinatie zou werken. Een e-thermostaat zonder abonnement was compleet met draadjes en montagekit en zo, je toch had er niet veel aan.
'Dan gaat het over,' zei ik. 'Ik wil best bezuinigen, maar het moet me geen geld gaan kosten.'
Ik kreeg niet de indruk of hij dit begreep, hij vroeg alleen of ik nog andere vragen had.
'Nee,' zei ik. 'Althans geen vragen waarmee u me kunt helpen.'
Dat was niet onaardig bedoeld, ik was vooral reëel. Voor mij was hij immers de man die me uitsluitend informatie kon geven over zaken die mij en mijn energieleverancier aangingen.
Maar hij viel stil.
Ik ook.
En toen hebben we maar opgehangen.

Zuurkool

Nu we het toch over eten hebben: ooit zei ik tegen iemand: 'Ik hou niet van zuurkool.'
'Maar dat is heerlijk,' zei de ander.
'Dat kan zijn, maar ik houd er niet van,' zei ik.
'Nou,' zei de ander, 'dan moet je bij mij maar eens zuukool komen eten!'
Ik weet niet meer of ik het terugzei, of dat ik alleen dacht: 'Ik wil best een keer bij je komen eten, maar als je me een plezier wilt doen, maak dan alsjeblieft geen zuurkool.'

Op zoek naar kunst

Eindelijk werd ik weer gebeld door een telemarketeer. En aangezien Pietervrouw op vakantie is, wist ik dat ik het alleen moest opknappen. Ik zette me schrap.
Ze was van een bedrijvenpagina en er werd in mijn regio veel op kunst gezocht. Nu stond ik ingeschreven onder die rubriek, dus wilde ze me een paar vragen stellen zodat ze dat op de pagina bij mijn bedrijf kon vermelden.
Nu wist ik niet eens dat ik voor die rubriek stond ingeschreven, maar het was nu niet het moment om kritische vragen te stellen. Ik moest nu doorzetten.
Ik vroeg haar of ze wist waarom mensen op kunst zochten.
Dat wist ze niet, dat kon ze niet zien.
Dat is anders een interessante vraag, zei ik. Het is zo dat kunst in deze tijd moeilijk is te vinden.
Ja, zei ze, maar dat kon ze niet zien, dat had te maken met de privacy.
Dat snapte ik natuurlijk, maar we hadden het over iets belangrijks: waarom is de mens op zoek naar kunst?
Dat wist ze niet, maar ik kon erop gevonden worden, als ik even een paar vragen zou beantwoorden.
Ik hoef niet per se gevonden te worden, zei ik. Maar ik ben heel blij dat mensen op zoek zijn naar kunst.
En dan speciaal in deze regio, zei ze. Dus als ik wilde dat klanten me zouden vinden...
Ik gaf eerlijk toe dat ik vooralsnog niet op zoek ben naar een klant.
Maar dit gaat over 2014, zei ze.
Ik weet nog niet of ik klanten zoek, zei ik. Maar het is belangrijk dat ze op zoek zijn, omdat er zoveel is wegbezuinigd. En was zij wel eens op zoek naar kunst?
Ze aarzelde even. Nee, zei ze. Eigenlijk niet.
Nee? vroeg ik.
Nee, zei ze.
Nooit? vroeg ik.
Nee, zei ze.
O, zei ik.
Ze lachte.
Waarom niet? vroeg ik.
Wat wist ze niet.
En je bent er ook nooit naar op zoek geweest? Niet op school, niet via je ouders?
Nee, zei ze.
Zonde! riep ik.
Ik moet me er eens in verdiepen, gaf ze toe.
Ik zei dat het alleen al mooi zou zijn als ze gewoon op zoek zou gaan. Las ze wel eens een boek?
Ja, zei ze. Het liefst waargebeurde verhalen
En films, vroeg ik. Kijk je films? Want dat kan ook kunst zijn.
O ja, zei ze. Ze klonk oprecht verbaasd en zelfs een beetje verheugd.
Of sierraden, zei ik, een mooie ring. Ik wilde de brug tussen haar en kunst niet te groot maken. Of een goede stoel. Een huis kan zelfs soms kunst zijn. Niet huizen uit Vinex-wijken en ook niet van die Dallas-huizen, maar soms heb je mooie huizen. Het huis van Rietveld. Dat kon je ook best kunst noemen.
Dat vond ze heel leuk om te horen.
Nou, zei ik, bedankt voor het bellen!
Geen dank, zei ze.
We hingen op.

De webshop

Kijk, dit worden de topmodellen. Het zwart-witte exemplaar loopt zonder meer het hardst. De rozepaarse doet het ook goed, maar die is voor een speciale doelgroep, zeg maar: de minder zakelijke klant.
De blauwe versie van de roze, die moet ik nog ontwikkelen, maar die gaat het ook goed doen.
Mijn webshop is al bijna een feit. Want zo gaat dat met echte hobby's als je de diepte in duikt, dan ga je er toch je werk van maken.
Straks ben ik dus zo'n vrouw die van haar hobby haar werk heeft gemaakt, een galeriehoudster zou je kunnen zeggen, maar dan eentje zonder galerie.
Gouden oorbellen moet ik nog kopen, een sjaaltje en een broek waar ik makkelijk in beweeg bij het tuinieren
En dan mis ik nog één ding: heel erg veel geld. Want zonder veel geld blijf je in amateurisme hangen. En dan krijg je nooit een tuin om in je vrije tijd in te tuinieren, dat is geen hobby, maar moet gebeuren en het ontspant. Nou goed, het hoort er in ieder geval bij.
Hoe ik aan dat geld kom, dat moet ik nog verder uitwerken. Maar dat komt wel.
Ben nu even een paar krasloten kopen, dan heb ik alvast een beginnetje voor de eerste paar maanden.

Het is zover

Gister stond ik in een winkel om vilt te kopen voor nog meer iPhonehoesjes. Ik had mezelf net vakantie gegeven en toen was de hevige aandrang om hoesjes te maken niet meer te onderdrukken. Ik maakte er twee. En vannacht kreeg ik een idee voor een ander hoesje, dus moet ik weer naar de winkel, want nu heb ik wit vilt nodig. En witte knopen.
Ik ga alle hoesjes gebruiken, zelf heb ik immers ook niet elke dag hetzelfde aan, en mijn iPhone is ook maar een eh.... Afgezien daarvan, geef ik ze aan mensen om me heen. Broer wil er een, voor H heb ik hem al af. En PapaFlopke riep dat hij er een wilde, maar die moet eerst maar eens een fatsoenlijke telefoon kopen. Maar goed, @Krekel hoeft het niet en vriend 'Mario' vindt het meer iets voor softies, voor mensen die van wierook houden, zei hij gister redelijk voorzichtig. Dat mocht hij toch wel zeggen?
Enfin, hoewel ik dus feitelijk net uit de winkel kom, moet ik er nu weer heen en dat ik hier nog zit te schrijven en niet al lang op de fiets zit, heeft te maken met mijn bijna onmenselijke zelfbeheersing.
Jullie lezen het, het is het zover.
Ik heb een Hobby.

Imago van de Bijenkorf...

De Bijenkorf wil zich op het betere segment gaan richten en daarom sluiten ze een paar filialen in steden waar geen eer aan te behalen valt.
Het was me eigenlijk nooit zo opgevallen dat De Bijenkorf ordinair was, maar om met de voetbalfilosoof te spreken: 'je gaat het pas zien als je het doorhebt'.
Laatst bezocht ik het warenhuis in een van de goedkope steden, ik had een kookwekker nodig. Op de keukenafdeling zag ik er een staan met fikse korting, want 'alles moet weg'. (Waarom dat moet, leggen ze niet uit, maar ik snap het wel: als je je spullen zelfs in een ordinaire stad aan de straatstenen niet kwijt kunt, ga je ze niet in de overgebleven filialen in de dure steden proberen te slijten. Je wilt immers aan je imago werken.)
De kookwekker kostte 12 euro en er ging 50% vanaf. Toch kocht ik hem niet. Misschien waren het de lange rijen voor de kassa, misschien was het de omroepstem die om de vijf minuten omriep: 'Bezóékers van de Bijenkorf...' en daarna een mededeling als: kijk eens op de lingerieafdeling voor goedkoop ondergoed, of: onze taarten zijn te koop op de gebakafdeling. De stem was zo doordringend en kwam zo vaak voorbij, dat ik snapte hoe je ermee kunt martelen. Als ik er binnen een half uur al rádeloos van werd, zou ik na een slapeloze nacht aan de stem te zijn blootgesteld, echt alles bekennen. Maar ik kon vluchten, dus dat deed ik.
Omdat ik nog steeds een kookwekker nodig had, stapte ik een kookwinkel binnen. En daar stond eenzelfde exemplaar voor zeven euro zoveel.
Ik kocht hem niet omdat hij uiteindelijk meer zou betalen dan bij De Bijenkorf. En bij De Bijenkorf kocht ik hem ook niet meer, omdat ik daar feitelijk geen 50% korting zou krijgen en ik zulk koopmansgedrag niet wil belonen.
Later zag ik iets vergelijkbaars bij merkkleding: een colbertje van 300 euro, hing er voor 400 euro met 30 procent korting.
's Avonds laat kwam ik nog een keer langs het warenhuis. Achter de donkere pui schalde de immer frisse stem: 'Bezóékers van de Bijenkorf...' en na vijf minuten weer. Dat moet zo de hele nacht in straf ritme zijn doorgegaan.
En daarom weet ik: het is heel goed dat De Bijenkort aan haar imago gaat werken.

Appelhoesjeslusje

Ik zag een hoesje van vilt dat me beviel maar voor ik het kocht, dacht in opeens: dat kan ik zelf ook.
Ik ben naar de viltwinkel gegaan, daar heeft de cassière me uitgelegd welk steekje ik kon gebruiken en daarna bracht ze me naar het rek met gekleurde garens. Er zou een knoop opkomen, dat wist ik al snel. En  weer thuis, toen ik nadacht over de rest van het ontwerp, wist ik wat de kers op de spreekwoordelijke taart zou zijn. Ik ging het lusje macrameeën.
Dat zit namelijk als volgt: op de basisschool leerde ik macrameeën, ik maakte een plantenhanger en een tas en nog wat dingen en vond het énig om te doen. Maar mijn hobby zette ik destijds niet door, want alles wat ik maakte vond ik zelf tamelijk lelijk en onbruikbaar. Ik houdt niet van gemacrameede voorwerpen en ik ken niemand die ervan houdt. Maar dit... een gemacrameed appelhoejeslusje... ja, dat is precies een lusje zoals een lusje moet zijn van een van de appelhoesje uit de serie Flopke.
En natuurlijk is er verder op het hoesje plaats voor mijn merknaam, logo's, lijfspreuken en namen van de bezitter. De mogelijkheden zijn eindeloos.
En nu heb ik dus een hobby en die gaat uit de hand lopen, ik voel het, dit wordt een commercieel succes. De webwinkel staat in de steigers. En voor die steigers instorten, laat ik jullie nog even mijn veelbelovende eerste ontwerp zien.

En nog even de volgende foto voor een kritische lezer die het flapje te kort vond. Ik begin er nu zelf ook aan te twijfelen, ik denk dat ik maar een poll ga uitschrijven... 

Een hobby!

Ai wat ben ik blij, ik lijk wel een vent. Na de openhomeknopoperatie van mijn vorige kon ik hem met goed fatsoen doorschuiven, want ik wilde een nieuwe. Ik wilde het, hoewel ik ook bang was dat het zou tegenvallen. Misschien zou ik het amper merken, want ik had (ik moet even technisch worden) een 4 en wilde een 5s, dus het was geen volledig nieuwe telefoon. Bovendien was ik dol op mijn 4 en vond ik de 5 minder mooi.
Maar ik wilde haar, ondanks alles. En als coladrinkende ongewassen nerds hebben we haar besteld in de nacht dat ze werd gereleased.
Ze is bijna een week binnen, ik kan niet van haar afblijven, ze is prachtig!
Ik had natuurlijk ook een nieuw hoesje nodig, ik was me er al weken op aan het oriënteren, maar vond bijna niets mooi. Eentje beviel me, maar die moest ik aan haar vast plakken. (Wat een onzalig idee, een mooie telefoon stop je niet weg, een lelijke koop je niet.)
Uiteindelijk was er een hoesje dat ik mooi vond, ik bestelde hem. Maar de hoes was populair, dus op en hij zou pas over een maand geleverd kunnen worden.
Een maand is lang. De eerste kras doet pijn. Dat wilde ik niet.
Eerst probeerde ik het met mijn oude hoesje, maar die paste niet helemaal en ze gleed er makkelijk uit. Toen besloot ik er zelf maar een te maken.
En nu heb ik een hobby.

Even een ander dingetje over God...

Ik sprak Broer nog over mijn Jehova's en dat ze het zo hadden laten afweten. Tussen neus en lippen zei hij dat het niet klopte wat ze zeiden. Dat Adam en Eva 4000 jaar voor Christus geschapen waren. Hij haalde er een boek bij en las een citaat voor. Daar Stond het. (Het is een boek van de familie Blokker die er onderzoek naar hebben gedaan.)
Ik vind 4000 jaar nog kort, omdat ergens in mijn hoofd zit dat het eerder 7000 jaar geleden moet zijn, maar als je 4000 optelt bij de 2000 na Christus, dan kom je toch al aardig in de buurt en toen ik me dat realiseerde kon ik me er wel bij neerleggen.
6000 jaar geleden dus.
Als het over de Heer ging, kon ik altijd bij hem terecht, zei Broer. 'En nog even een ander dingetje over God...'
Hij heeft er een bibliotheek over. Of hij haalt het allemaal uit dat Blokker-boek, dat weet ik eigenlijk niet. Ondertussen luisterde ik half naar wat hij zei, het is me dus weer ontschoten, maar dat maakt niet uit, want het komt vast nog wel eens voorbij. Broer en ik hebben nog een Eeuwigheid om over God te praten.
En muizen natuurlijk, ook daarvoor kan ik bij hem terecht.
Ondertussen blijf ik Hopen dat Ze komen. Want ze zaten er 3000 jaar naast, we hebben veel te bespreken.

Waar is het Licht?

Hoe lang is het geleden dat de Jehova's aan mijn deur stonden? Ik kwam de Wachttoren tegen op mijn bureau. De twee belangrijke vragen waarover we  aan de deur hadden gesproken, stonden op de cover: Waarom zoveel ellende? En: Komt er ooit een eind aan?
Ik stelde nog een derde vraag: Waarom schiet Hij niet een beetje op?
De Jehova's beloofden dat ze zouden terugkomen om erover te praten. Maar als er de afgelopen tijd al iemand aanbelde, dan was het om een pakje af te geven. Voor de buren. Of om geld te vragen voor de directiesalarissen van een of ander liefdadigheidsinstelling.
Maar als zij al niet langskomen terwijl ze dat beloofden, (ze wonen hier ergens in de buurt), hoe moet ik er dan op vertrouwen dat Hij komt?