Over een week loop ik sigarenrokend door het land met een C. (Nou goed, het is daar nu nog nacht, maar jullie begrijpen wat ik bedoel.) Waarom dan die twijfel over of ik paar weken later weer gewoon hier zit? Naarmate het vertrek nadert, wordt het stemmetje luider.
Zelfs als ik een trein neem, vraag ik me af of het me lukt weer thuis te komen. Vooral over station Den Haag heb ik wel eens dromen. Ik loop daar te dwalen en mis de ene trein na de andere. Maar als ik er niet in slaag de trein te nemen, kan ik altijd nog liften. En als ook dat niet lukt, kan ik desnoods gaan lopen. Uiteindelijk kom ik thuis, dat geloof ik wel.
Maar het land met een C.
Negen uur vliegen.
Dat red ik nooit.
En als ik er niet in slaag het vliegtuig te nemen, wat zijn dan de alternatieven? Het is te ver, te onbekend, ik spreek de taal niet en ben geen vechter. En dan is er maar één weg: die naar de stoffige goot.
1 opmerking:
Stoffig? Ook koud, nat en vies. Iew. ;-) Ik moest heel erg lachen om jouw reactie op mijn stukje van Sinterklaas, dus ik kon het niet laten om ff te gluren. Je hebt een leuk weblog! Ik ga hier vaker komen. Dat weet ik nu al. :-)
Een reactie posten