Straks is het voorbij, want dan zijn de telemarketeers op. Hier begon me me vanochtend zorgen over te maken en ik nam me voor om de volgende telemarketeer een paar keer te laten terugbellen, anders ben je er zo snel doorheen. Ik had deze gedachte nog niet gedacht of de telefoon ging. Imke van het Wereldnatuurfonds.
'Hallo,' probeerde ik.
'Hallo.'
'Hallo.'
Maar dat was niet leuk meer.
'Hallo Imke,' zei ik.
We babbelden even over haar studie psychologie, omdat ze ook niet wist wat ze anders moest en ze vertelde over het schildersbedrijf van haar vader.
'Maar ik wil het eigenlijk even hebben over het wereldnatuurfonds,' zei ze.
Dat kwam nu niet uit, kon ik haar terugbellen?
Zij zou mij wel terugbellen, want zelf had ze geen nummer. Wanneer kwam het mij uit?
Vanmiddag, zei ik. En zorg dan dat je een goed verhaal hebt, zodat ik je een beetje kan leren kennen.
Ze aarzelde. Daar belde ze eigenlijk niet voor. Bovendien kon niet beloven dat ze zelf zou terugbellen aangezien de nummers automatisch worden gedraaid.
Jawel, zei ik, je moet me zelf terugbellen. Vanmiddag. Ik reken op je.
Nu verwacht ik straks een telefoontje van Imke en ik heb de hele dag de tijd om na te denken wat ik haar allemaal kan vragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten