Rug gaat langzaam beter. Ik kan weer niesen en hoesten zonder eerst in de foetushouding te moeten liggen, om een scherpe pijn te voorkomen. Ik denk zelfs dat ik vandaag de stad haal. (En terug, verlies dat nooit uit het oog.) Maar erg vlot gaat het nog niet. Zojuist ging de bel. Ik stond zo snel mogelijk van mijn stoel op, liep naar beneden, deed open... niemand. Ik liep het pad af: heel de straat leeg.
Als dit belletje trekken was, zou dat voor het eerst zijn, maar even goed. Ik zou tegen alle bejaarde snotjongens en -meisjes willen zeggen: for old times sake, grijp nu jullie kans. Want vandaag ben je met je rollator eerder de hoek om, dan ik bij de deur.
Maar morgen, oh morgen, dan grijp jullie bij de kraag van jullie beige regenjas en geef ik jullie een draai om jullie oren.
En jullie gehoorapparaatje rapen jullie vervolgens zelf maar op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten