Het is verschrikkelijk

Twee oudere dames met wit haar komen de treincoupé binnen. Ze lijken erg op elkaar. De voorste zegt tegen de achterste: ‘Ik zal de deur voor u openhouden. Tegenwoordig laat iedereen hem gewoon in je gezicht dichtklappen en voor je het weet ik je bril kapot. Het is verschrikkelijk.’
Zelf houd ik de deur ook altijd open. Nou goed, heel soms schiet hij uit mijn handen, maar dit verwijt heb ik niet verdiend. Verbouwereerd kijk ik naar de vrouw die ons allemaal over een kam scheert.
Ze trekt haar jas uit en vraagt: ‘Wat kijkt u? Zeker nooit een Indische gezien.’
Nu wil ik me verdedigen, ik antwoord: ‘Mevrouw, ik was verbaasd om wat u zei, niet over hoe u eruit ziet.’
Ze schudt misprijzend haar hoofd en gaat zitten.
Ik houd mijn mond. Straks heb ik ruzie en dat straalt op een of andere manier altijd negatief op je af.
Dan hoor ik haar mopperen: ‘Hélemaal verbaasd zijn ze. Omdat ze nooit een Indische hebben horen praten. Het is gewoon verschrikkelijk!’