Tamara en het andere potje

En ja hoor, daar waren ze weer. Dit keer was het Tamara van Oxio. Of ik even tijd had en of het klopte dat ik nog steeds bij Nuon zat.

Ja, zei ik, maar ik ben eerder gebeld door Imke, Isabelle of Dorien en die heeft me niet meer teruggebeld, wat me erg had teleurgesteld en dat zij trouwens ook al zo jong klonk.

Ze was inderdaad 'nog pas 19'. Ze verdiende 1200 euro per maand, ging eerst een jaar werken en daarna psychologie studeren. Dit was haar eerste werkdag.

Gefeliciteerd, riep ik feestelijk.

Om weer terug te komen op haar verhaal, of het klopte dat ik bij Nuon zat. En of ik daar geen last van van storingen.

Ik had nergens last van.

Want dan kon ik overstappen.

Kreeg ik dan wel last? vroeg ik.

Tamara moest lachen, want dat was niet haar bedoeling, maar ik ging wel minder betalen.

Hoe kan dat, vroeg ik.

Nuon gaf zijn geld uit aan marketing, reclame en flats, begon Tamara op te sommen.

En Oxion aan telemarketing, riep ik. En jullie verdienen goed, heb je me net verteld.

Even aarzelde Tamara, maar toen legde ze uit dat dat uit een ander potje kwam.

Ik had weer genoeg gehoord en vroeg of ze me later nog eens kon terugbellen.

Dat beloofde ze.

Is kamperen leuk?

Nou goed, op de vraag of kamperen leuk is, zal ik kort en kernachtig antwoorden: ja.

Kamperen is leuk.

Maar niet op een camping.

(Dat je zelf mag weten waar je gaat staan, bedoel ik. En dat doe je dan niet vlak naast een andere tent. Nee, je gaat ergens staan waar het echt mooi is. Zodat als je 's ochtends wakker wordt en op je knieën de tent uitkruipt, je gras, natte rotsen en lavendel ruikt, een mooi dal ziet, of een meertje. Of een beekje met een grasveld en bomen erachter. Je hoort de ruisende struiken, de tjilpende krekels. En dat allemaal zonder dat er iemand voorbij komt met een teiltje afwas, een rol toiletpapier of - het spijt me, maar het is niet anders - een klotsend chemisch toilet op wieltjes.)

Maar eerst de foto's

Of kamperen leuk is, daarop moet ik weer eens een genuanceerd antwoord geven, het zal jullie niet verbazen. Deze vraag kan namelijk worden opgesplitst in tal van deelvragen die allen weer een bijzonder subtiel beantwoord behoeven. Maar ik vraag me af hoe uitgebreid jullie het allemaal willen hebben. Daarom eerst maar eens wat foto's. Mijn eerste vakantiefoto en mijn laatste.

Tja,

eh,

het gaat wel weer.

Ik bedoel: zo erg was het nu ook weer niet. Het blijven toch Fransen, die zijn nogal scheutig met het maken van dit soort plaatjes.

Maar toch, het was wel even schrikken.

Dag huis

Als het goed is ben ik weg. Dat is het mooie van de moderniteiten, je kunt je blog online zetten, terwijl je er zelf al lang niet meer bent. Het is de bedoeling dat ik hysterisch vroeg ben vertrokken. Tegen de tijd dat jullie dit lezen, ben ik de grens vast gepasseerd. Dag huis (wat grappig: dat rode tafeltje kreeg ik ooit toen ik mijn amandelen liet knippen). En als ik terugkom, antwoord op de vraag: is kamperen leuk?

Helder denken

Een van de vragen waarmee men op mijn blog kwam, luidde: hoe kun je helder denken?

Mooie vraag.

Op een dag word je wakker en heb je genoeg van dat mistige hoofd. Je besluit er iets aan te doen. De hele ochtend hang je nog een beetje op de bank rond, je snijdt een plakje ontbijtkoek af, zet nog een kop koffie. En opeens zit je met het telefoonboek op je schoot.

Na een half uur bladeren staar je voor je uit. Dit werkt niet, denk je, hoewel dat niet helemaal klopt, want vervolgens pak je de Gouden Gids. Je zoekt eerst naar de rubriek Denken. Daarna kijk je bij de H van Helder. En dan gaat het licht aan. Google, denk je.

Ik heb zelf even gekeken, en inderdaad: er is een stichting Helder Denken. Dat was trouwens niet het einde van de zoektocht, want later kwam de bezoeker nog bij mij.

Het wordt vast wel wat.

Onlangs legde P. mij uit dat het verliezen van de kleine teen de volgende stap in de evolutie is. Zijn belangrijkste argumentatie luidde: je kunt hem goed missen. Op internet kon ik het nazoeken. Dat heb ik gedaan, maar vond slechts sporen. En hoewel ik geneigd ben deze evolutionaire stap wat teleurstellend te vinden, las ik ook op internet dat de kleine teen staat voor angst en onzekerheid. Over helder denken gesproken. Angst en onzekerheid verliezen, lijkt goed nieuws, maar ik vraag het me af. Het cliché luidt dan wel dat angst een slechte raadgever is, maar het is ook de reden dat ik voorzichtig ben in het verkeer, dat ik niet van mijn balkon afspring en dat niemand in zijn gezicht sla, hoe ergerlijk die ander zich ook gedraagt. Onzekerheid leidt bij mij weer tot andere mooie resultaten, zoals vernieuwing en verbetering. Maar daarover een volgende keer.

Op zoek naar kennis

Het was laatst weer een dolle boel en als het een dolle boel is ga je dingen doen die je vaker zou moeten doen (terwijl je andere dingen nu weer juist achterwege had moeten laten, maar dat is een ander verhaal). Ik vraag me namelijk altijd en overal van mensen af wat ze doen in het dagelijks leven, waaraan ze denken, met wie ze hun leven doorbrengen. En dan ben ik niet tevreden met het leven dat ik voor hen verzin, ik wil het echt weten. Juist om los te komen van mijn eigen hoofd. Meestal doe ik het niet, maar laatst toen het een dolle boel was en ik een man met een wit ringbaardje zag staan en op zijn hoofd een donker stukje recht haar, overwoog ik het serieus. En toen M. ook nog eens met een tientje begon te zwaaien en me opdroeg de man te vragen wanneer hij voor het laatst worteltjes had gegeten, kwam ik in actie. Van die worteltjes heb ik hem niet gevraagd, wel veel andere dingen (hij was ooit orgelbouwer, werkte nu tussen de nonnen en was zelf ook verbaasd over de kleur van zijn haar), waarna ik bij M. een borrel kwam opeisen, die mij vervolgens de rest van de avond met veel respect behandelde.

Walvisfonds

Ik liep door de stad en daar stond een jongen met een map onder zijn arm. Hij vroeg of ik even tijd voor hem had.

'Ik word liever gebeld,' zei ik, en liep door.

Op de terugweg vroeg hij me of ik iets wilde weten over het walvisfonds.

'Dat vroeg je net ook,' zei ik, 'maar ik doe alleen aan telemarketing.'

Hij staarde me even met grote ogen aan.

'Je moet me bellen,' legde ik hem uit.

'O ja, cool,' zei hij.

Op de fiets naar huis dacht ik: waarom ook eigenlijk? Ik wil best met zo'n jongen praten over een walvisfonds. (Dit zijn walvissen, maar ik weet dus niet hoe ik ze in een fonds moet krijgen.) En als ik dan ook nog een foto mag maken, heb ik gelijk een goede illustratie.

(Dolle boel weer gister. Morgen hoop ik J., want ik heb op dit moment dus nog geen flauw idee.)

Isabelle

Imke heeft niet meer teruggebeld. Gelukkig belde Isabelle van Oxio. Of ze iets aan mijn energierekening mocht doen. Ik zei dat ik daar heel blij mee zou zijn, omdat daar al lang iets aan had moeten gebeuren, maar dat ik er nu even geen tijd voor had. Wat als ze me later eens belde?

Dat beloofde ze.

(Kijk, dit is mijn energierekening.)

Imke

Straks is het voorbij, want dan zijn de telemarketeers op. Hier begon me me vanochtend zorgen over te maken en ik nam me voor om de volgende telemarketeer een paar keer te laten terugbellen, anders ben je er zo snel doorheen. Ik had deze gedachte nog niet gedacht of de telefoon ging. Imke van het Wereldnatuurfonds.

'Hallo,' probeerde ik.

'Hallo.'

'Hallo.'

Maar dat was niet leuk meer.

'Hallo Imke,' zei ik.

We babbelden even over haar studie psychologie, omdat ze ook niet wist wat ze anders moest en ze vertelde over het schildersbedrijf van haar vader.

'Maar ik wil het eigenlijk even hebben over het wereldnatuurfonds,' zei ze.

Dat kwam nu niet uit, kon ik haar terugbellen?

Zij zou mij wel terugbellen, want zelf had ze geen nummer. Wanneer kwam het mij uit?

Vanmiddag, zei ik. En zorg dan dat je een goed verhaal hebt, zodat ik je een beetje kan leren kennen.

Ze aarzelde. Daar belde ze eigenlijk niet voor. Bovendien kon niet beloven dat ze zelf zou terugbellen aangezien de nummers automatisch worden gedraaid.

Jawel, zei ik, je moet me zelf terugbellen. Vanmiddag. Ik reken op je.

Nu verwacht ik straks een telefoontje van Imke en ik heb de hele dag de tijd om na te denken wat ik haar allemaal kan vragen.

Zucht...

Het doet me allemaal toch weer een beetje aan vorig jaar denken, toen ik hier met bloggen begon. Jullie op vakantie, niemand die bereikbaar is. En na de vrolijke uitbarsting van vorige week, laten zelfs de telemarketeers het afweten.

Maar er zijn verschillen: de zon schijnt. Gisteren was het zo warm dat ik een begin van begrip kon opbrengen voor mijn klagende landgenoten. (Zelf kan ik er nog zo'n tien graden bijhebben voor ik moet ingrijpen.) Het wespennest is bijna uitgeroeid. En ik blijf hier niet de hele zomer zitten.

Nu eerst een kopje thee, want de zon is alweer verdwenen.