Nee, niet dat ik thee aan het trekken ben met een leeg thee-ei, of dat ik met een pen in mijn mond naar schrijfgerei zoek of iemand noem bij de naam van mijn geliefde. Dat deden mijn grootouders ook al. Het zijn de moderne vergissingen, waarin ik mijn verstrooidheid op geheel eigentijdse wijze tot uitdrukking breng. Zoals vanochtend toen ik terugkwam van een afspraak en constateerde dat mijn telefoon verdwenen was. Op dat moment herinnerde ik me dat ik iets raars had horen ruisen toen ik in de fietsenschuur stond. Ik kijk in mijn tas en jawel.
Vroeger, toen de bakelieten telefoon nog in de gang aan de muur hing, met de hoorn er met een stevig snoer aan vast, toen lieten mijn grootouders dat wel uit hun hoofd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten