Als ik aan het twitteren sla, lopen er altijd wel een paar followers weg. Ik bedoel: ze beweren wel dat de nieuwe media gelukkig maken, maar achter deze wereld van optimisme huist net zoveel verdriet als op elk ander vlak. We hebben het er alleen nooit over. Vandaag las ik ergens een positief verhaal over Twitter, waarin de schrijver uitlegde dat het zo gezellig is en, om nog maar eens een voordeel te noemen, als je iemand zat bent, unfollow je hem. Zo verkeer je altijd tussen mensen die je leuk vindt.
Dat er aan de andere kant ook altijd iemand is die een follower kwijtraakt en onwillekeurig toch zal denken: wat deed ik verkeerd? daar hoor je de schrijver niet over.
En neem deze situatie: je gaat iemand volgen en die volgt je niet terug, hoewel hij wel 400 of 500 anderen volgt. Dan moet er toch ergens in je achterhoofd de gedachte opdoemen: ben ik dan zó onleuk?
Kijk, en daar hoor je nou nooit iemand over. Tijd om het onderwerp eens bij de kop te pakken.
Iemand moet het doen.
6 opmerkingen:
Hoi Flopke,
Je moet beslist niet in een depressie raken omdat iemand je niet wil followen, hoor! Niet iedereen kan nu eenmaal dezelfde interesses hebben.
Maar ik zou je wel een tip willen geven (als je écht meer followers wilt): gebruik Twitter ietsje minder voor je privéberichtjes, waar de rest van je followers niet zoveel aan heeft. Ga met je vrienden MSN'en en gebruik Twitter wat meer om informatie te delen die ook voor anderen leuk of interessant is. Je kunt nooit voor iedereen leuk zijn en dat moet je ook niet willen...
Groetjes,
Cora
Ach Cora, dank voor je hartelijke reactie, maar weet je wat het is? Ongeluk is ook een beetje een keuze. Groetjes van Flop (immer een beetje ongelukkig, want iemand moet het doen.)
Dag Flopke, het valt me allemaal niet mee. Zo stoorde ik me laatst aan een reeks van akelige haiku's van iemand. Maar omdat het een collega was dacht ik; unfollowen komt zo onaardig over. Word ik een dag later zelf keihard gedumpt! Ik denk dat je gelijk hebt, 'iemand moet het doen'. Ook de zelfkant van twitter dient gevuld. Sterkte.
Menno, dat is precies wat ik bedoel! En nu? Praten jullie nog met elkaar? (Wie beweert dat je echte lol met twitter kunt hebben, moet erkennen dat het ook echt verdriet, ergernis, eenzaamheid, onzekerheid etc. kan veroorzaken.)
De collega en ik werken gelukkig niet in dezelfde ruimte. Wanneer ik de collega in de kantine zie, dan probeer ik niet op ge merken dat zijn blik de mijne tracht te ontwijken. Ik moet trouwens toegeven dat ik zelf ook wel eens iemand (die ik niet goed kende natuurlijk) ge-de-followed heb. Maar vervolgens raakte ik ontroerd omdat de persoon in kwestie mij gewoon bleef 'followen'. Toen heb ik het maar gewoon weer aan-geklikt.
Maar dat is toch helemaal wat ik bedoel? Natuurlijk unfollow je wel eens iemand en die reageert er wel op of niet en dat wekt bij jou weer een gevoel op en zo wordt het leven extra complex. Mooi ja, uit ontroering opnieuw gaan volgen.
Een reactie posten