Als je geen zin meer in de grote problemen hebt, (hoewel de vijand alleen maar verder oprukt), dan weet je dat je verloren hebt. Want dat is de truc als je wilt winnen: je moet dóórvechten. Je moet net zo lang vechten tot je tegenstander er geen zin meer in heeft, omdat hij ook wel eens in het zonnetje wil zitten, waar hij gewoon wil zitten babbelen over van alles en nog wat, met een kopje thee bij de hand en een kaakje erbij.
Een vergelijkbaar verhaal hoorde ik ooit van een onderhandelaar. Ook met onderhandelen moet je doorgaan, tot je tegenstander zo moe is dat hij alleen nog maar naar bed wil, of gewoon even rust aan zijn kop. En dat hij vooral jouw hoofd voorlopig even niet wil zien. Als jij dan nog energiek op je stoel zit, geeft hij je op alle punten gelijk.
Dus gister keek ik geen journaal, ik keek naar mijn duim. Kijk! Afgelopen weekend vond ik zoveel kastanjes, dat ik er een recept mee kon maken, maar kastanjes pellen is moeilijk, met een mes gaat het niet, en zonder mes, dan prikt de schil steeds onder je nagels. Nu lijkt er wel of er een schilletje onder mijn nagel is blijven steken, ik voel hem vooral als ik wil schrijven.
Mijn tandarts zei dat ik kleinzerig was.
Maar die wordt al lang niet meer vergoed.
1 opmerking:
Duidelijk geval van littekenweefsel van duimschroeven die te hard zijn aangedraaid!
Een reactie posten