Als ik wist hoe het zat, zou ik het hier in één zin uitleggen, maar dat kan ik niet en de beperking is niet die ene zin, want die kun je zo lang maken als je zelf wilt, hoewel het de vraag is of dat de leesbaarheid bevordert, met die kanttekening dat Proust er wel degelijk in is geslaagd zinnen van een halve bladzijde of meer te maken, die – hoewel je er je hoofd moet bijhouden en er wat tijd voor moet reserveren – echt aangenaam zijn om te lezen, waar ik gelijk aan wil toevoegen dat ik de schrijver de laatste jaren niet meer zo intensief lees, het laatste deel dat ik ooit snel heb doorlas, ligt nu alweer maanden naast me, onderop een stapel boeken ‘waarmee ik bezig ben’, een van de vele stapels die her en der verspreid in huis staan – want omdat ik geen kinderen heb, ben ik degene die hier torentjes bouwt – in die ene zin kun je bovendien, zoals Proust laat zien, behoorlijk wat uitweidingen en nuanceringen aanbrengen, maar mijn onvermogen ligt dus niet aan de beperking van die ene zin, die feitelijk geen beperking is, maar slechts een vorm, maar aan mijn beperkte denkraam: ik wéét niet hoe het zit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten