Het gebeurt niet meer zo vaak dat je een bestekje bij het eten krijgen dat je niet herkent en waarbij je toch echt even aan de ober of een tafelgenoot moet vragen wat de bedoeling is.
Durksie snufte. 'Ken je dat niet, Flopke?'
Nee, dit langgerekte triangeltje had ik nooit eerder aangetroffen. Toch was het deze avond noodzakelijk, want met geen enkel ander instrument op tafel kon ik de kleine alikruiken uit hun huisje peuteren. Ergens op een drie verdiepingen hoge zeevruchtenschaal stond een klein bakje vol met deze slakjes.
Met andere instrumenten verpulverde ik de huisjes, die verder leeg leken. Alleen met het triangelbestekje kreeg je ze eruit.
Wat ik ermee wil zeggen? Dat je nooit raakt uitgeleerd? Dat ze de gekste dingen bedenken en hoe komen ze erop? Of dat je van nieuwe impulsen zo goedgemutst raakt dat je daarna spontaan bij Pietervrouw langsgaat, die haar stem was kwijtgeraakt, maar hem na een half uur weer terugvond, zodat ze de volgende dag toch moet gaan werken?
Dat laatste, denk ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten