Er zijn zo van die dagen dat je met je kop onder een deken in de hoek moet blijven zitten en je zo min mogelijk moet bewegen - ik zeg dit alleen maar in zijn algemeenheid, zie het als een universele overpeinzing - dagen dus dat je de telefoon niet moet pakken, want daar komen maar brokken van. (Of het moeten mensen zijn waar je geen kwaad bij kunt doen, die het nodige door de vingers zien of wel wat gewend zijn.) Je moet het mailen beperken en sms'en kun je beter helemaal achterwege laten (nog altijd spreek ik hier over een hypothetische situatie). Het zijn dagen dat je niet meer gewend bent te communiceren, je hebt geen idee waar je een post over moet schrijven. Maar je weet ook dat als je niets schrijft het er nooit meer van zal komen. Het is zoiets is als Baron von Münchhausen die zichzelf aan zijn eigen veters uit het moeras trekt. (Een wel heel bruikbare beeldspraak vind ik persoonlijk.) Voor de duidelijkheid: dit is er absoluut niet met mij aan de hand, verre van, integendeel. Maar als het zo was, zou ik een vergelijkbaar stukje schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten