Ondertussen op het lezersbal...

Zaterdag bezocht ik het lezersbal. Altijd spannend, vooral omdat ik wist dat medetwitteraar Gerjanne ook zou komen.

Halverwege de avond kwam er iemand met een fiks fototoestel op me af. Nog net op tijd sloeg ik mijn handen voor mijn gezicht. De fotograaf begon hartelijk te lachen. Het was Gerjanne en op dat moment herkende ze me.

Het was een gezellige kennismaking, waarbij we natuurlijk ook even samen op de foto gingen.

Op het bal moesten bezoekers de naam van hun favoriete schrijver op een badge zetten en opspelden, zodat er een gemakkelijk bruggetje was om een gesprekje aan te knopen. En het werkte, ik vroeg aan een man die, zeg maar, rechten in Leiden had kunnen studeren, waar zijn badge was en wie hij daarop had gezet.

Zijn badge zat ergens in zijn zak en Verhulst stond erop.

Dimitri, riep ik. De helaasheid der dingen!

Hij knikte enthousiast. Dat vond hij nou nog eens een práchtig boek.

Ik was blij dat ik over mijn vooroordelen over zijn uiterlijk was heengestapt, hier was een bruggetje tussen twee werelden ontstaan. Ik wilde hem vragen wat hij van het volgende boek van Verhulst had gevonden. Daar was ik zelf vooralsnog niet doorheen gekomen. Maar hij ging door, het was een schrijver naar zijn hart, geweldig en leuk en grappig.

Ik knikte enthousiast, ja, geestig en toch zit het boek goed in elkaar.

Hij knikte en zei: ik ben al bij bladzijde dertig.

Later legde hij uit dat hij erg veel vakliteratuur las, hij had eigenlijk amper tijd voor een boek.

En wat voor vakliteratuur, vroeg ik.

Vooral juridische artikelen, zei hij.

Naar zijn tijd in Leiden heb ik verder niet meer gevraagd.