Meer nog dan in het echte leven, lijkt verdriet in de Twitter-wereld een beetje ontkent te worden. Misschien wel omdat twitteraars zich sterk willen maken tegen een buitenwereld die het een onzinnige bezigheid vindt. Op dit laatste zal ik verder niet ingaan: het belang van Zin moeten we nu ook weer niet overdrijven. Alsof leven zelf zo zinnig is.
Wel wil ik vertellen over wat er afgelopen zomer gebeurde. Ik volgde een allervriendelijkste Grote Twitteraar, die nogal dol op voetbal was. Hij was er zo dol op, dat hij daar tijdens voetbalwedstrijden uitgebreid verslag van deed. Dat leidde ertoe dat als er op televisie gevoetbald werd, ik hele pagina's van hem moest doorploegen met subtiele wedstrijdbewegingen, voor ik een enkele tweet van andere twitteraars tegenkwam. (Zoveel vrienden had ik nu ook weer niet.) Toen het EK aanbrak, zag ik daar qua Twitter een beetje tegenop. Ik besloot hem gedurende de voetbalweken unfollowen. Razendsnel unfollowde hij mij ook, alsof ik hem beledigd had.
Dat was mijn bedoeling niet, bovendien was het maar tijdelijk. En ik kon het uitleggen. Althans, daar had ik de inhoudelijk argumenten voor. Maar technisch ging het niet meer, we waren nu echt van elkaar afgesneden.
Dit duurt tot op de dag van vandaag.
Hij weet dit niet en ik heb het er verder maar bij laten zitten.
Misschien is nog altijd boos. Of - misschien wel erger - hij is mij al lang vergeten.
5 opmerkingen:
Als je nu vooraf je besluit had toegelicht was het misschien minder dramatisch geweest.
Nu ben ik niet zo into Twitter, maar links naast al die voetbaltweets staat steeds "Flopke".
Het is toch niet zo dat JIJ die voetbalstalkster bent?
@Marloes, dat klopt! Dat had ik dus moeten doen, maar toen was het al te laat. @CasaSpider, tja, ik had een foto nodig...
Het verborgen leed op Twitter, gruwelijk. Je volgt iemand, hij/zij volgt niet terug: "Ben ik niet leuk genoeg? Niet belangrijk genoeg? Twitter ik stom?". Iemand volgt je een week, en ontvolgt weer - "Sorry, je bent toch niet de interessante amusante briljante persoon die ik dacht dat je was". De kwellingen van het schoolplein herleven.
Nou precies, Karin, het is Klein Leed van dat niveau.
Een reactie posten