Je hebt van die bijeenkomsten waarbij het nadrukkelijk de bedoeling is dat 'de neuzen dezelfde kant op komen te staan'. Dat is letterlijk wat er moet gebeuren, ze zeggen het er nog bij ook. Krekel moest naar zo'n neuzenrichtsessie en hij keek er nogal benard bij.
Ik kon hem geruststellen, want bij zulke sessies kun je erop vertrouwen dat welke kant kant men je neus ook opdwingt, er komt altijd weer een moment dat men je hoofd loslaat, bijvoorbeeld als je de deur na de heidag achter je dichtslaat en dan kun je weer kijken waarheen je wilt. Zo gaat dat nu eenmaal. Er is geen neuzenrichtsessie hier op aarde georganiseerd, waarbij de neuzen bleven staan zoals op het whiteboard werd afgesproken en in de notulen is vastgelegd. Iedereen maakt er achteraf weer zijn eigen potje van. Dat komt omdat zo'n neus toch aan je gezicht vastzit en dat gezicht blijft bewegen als je verder gaat met leven.
Het is niet anders.
2 opmerkingen:
In elk geval staan Krekel's neuzen allemaal dezelfde kant op. Dat is al heel wat toch?
Ik geloof dat we hier met een primeur te maken hebben, Karin. Want het is mijn eigen neus!
Een reactie posten