Hoge piek op een nullijn

Als ik een afspraak met mezelf maak, houd ik me daaraan. Zoals aan de afspraak dat ik pas na dit weekend een blog ga schrijven.

Dan schrijf ik het basisverhaal.

Pas na dit weekend schrijf ik een blog over mijn basisverhaal.

Dat had ik afgesproken, want ik had het dus druk.

Ik moest net alleen even naar Vonk Totaal voor een (bescheiden) aanschaf en omdat ik daarover ook nog eens lang had staan treuzelen, vroeg ik gelijk om een buskaart, zodat ik iets krachtdadiger overkwam. Mevrouw Vonk keek me met grote ogen aan. Een buskaart? Die verkocht ze nu aan niemand meer. Ging er een bus dan?

Even voelde ik me een oplichter, maar dan het fotografisch negatief daarvan. (Ach, dat waren nog eens tijden.)

Nou ja, ik heb geen buskaart nodig voor hier, zei ik. Maar wel voor elders, want daar gaan trams. En gister zat ik toch ook in een bus, werkelijk waar.

Goh, zei ze en ze overhandigde mij de kaart.

Word ik nu in je verkoopstatistieken opgenomen? vroeg ik.

Ja, zei ze. Je bent de hoge piek op de lange nullijn.