Omdat het zo'n mooi boek zou zijn, heb ik jaren geleden de Da Vinci Code gelezen. Niet naar genoegen. Elk hoofdstuk eindigde met een cliffhanger, waardoor je het inderdaad een pageturner kunt noemen. En blijkbaar houd ik niet van pageturners, ik vond het nogal goedkoop.
Zoals te verwachten is het boek ook verfilmd en ik was benieuwd of het verhaal zich daar beter voor leende. Dus wachtte ik rustig af tot de film op televisie kwam, wat onlangs bij een commerciele zender gebeurde. Ik nam hem op en laatst heb ik hem bekeken.
Ik weet nu wat ik van de film vind en ook waarom ik zelden naar de commerciëlen kijk.
Dit zijn twee onderwerpen die mij ernstig opwinden en ik zal ze dan ook gescheiden behandelen.
De film.
Tom Hanks was nog het minst van mijn problemen, want voor deze film heeft hij zijn haar iets laten groeien, waardoor de aandacht een beetje van zijn gezicht werd afgeleid. En spelen kan hij wel. Zijn tegenspeelster niet, maar zij was mooi, dus vooruit dan maar.
Verder was de film zo mogelijk nog erger dan het boek. We keken naar een ingewikkeld plot dat alles bij elkaar een uur en een kwartier al pratend werd uitgelegd. De rest van de tijd was er actie, waarna er weer pratende hoofden verschenen - dan weer in een truck, dan weer in een vliegtuig - om het verhaal al uitleggend nog een slag ingewikkelder te maken.
Telkens als de personages met de rug tegen de muur stonden, ontsnapten ze weer op ingenieuze wijze. Het deed me een beetje denken aan tikkertje met Petra Verhel. Dan tikte je haar en dan zei ze: nee hoor, ik ben hem niet, want - en dan volgde een nieuwe regel, dan stond ze op één been of onder een afdak, waardoor het tikken niet gold. Of ze tikte je terug en rende dan weg.
Ja, dacht ik dan, net als bij de film, zo kan ik het óók.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten