Ze staan langs de kant van de weg, zijn in de struiken geparkeerd of ze liggen in de sloot: in de steek gelaten winkelwagentjes. Meegenomen uit de winkel, omdat boodschappen nu eenmaal niet vanzelf thuiskomen. Er was geen auto en geen fiets, tassen waren vergeten, plastic tassen zouden te zwaar worden of zijn misschien ook wel een beetje duur.
Toen de boodschappen eenmaal binnen waren, werd het karretje de openbare weg weer opgeduwd. (Misschien opdat een ander het dan weer mee naar de winkel kan nemen. Maar misschien moest het vooral uit de eigen voortuin weg.)
Goed, natuurlijk, de mens is lui. En ja: waarom hechten we eigenlijk zo aan ons bezit? Maar waarom bungelt er dan zo'n kettinkje aan de duwstang, het is met moeite uit het slotje losgewrikt? Nooit zie je een wagentje met de munt er nog in, terwijl dat nu juist een bescheiden premie zou zijn om het wagentje terug te brengen. Maar die euro (of was het vijftig eurocent?) kan niemand laten zitten. En dus is er nog even moeite gedaan. De munt is verwijdert met een schroevendraaier of het slotje is kapotgeslagen met een steen.
Het is vooral dat bungelende kettinkje dat zo moedeloos maakt.
2 opmerkingen:
ik frequenteer een albert heijn van de toekomst, nl die van het museumplein. Het voedsel, de wijn en alles zit verstopt onder de grond en je krijgt zo'n karretje uberhaupt niet meer op straatniveau. Misschien dat 'mijn' zwervers daarom zo wanhopig kijken? Nooit de kans om hun mannelijkheid te laten gelden op zo'n kar en er 50ct uit te rossen. Misschien delen alle ah-zwervers verdriet, maar nu zie ik een reden waarom die van mij het verdrietigst zijn.
Toch heb ik het niet over de zwerver, Esquirol, die verder niet veel bezit (en vaak trouwens geen 50 eurocent over heeft voor een karretje). Ik heb het over de Student, die een paar kratten bier naar huis toerijdt, om met zijn maten lekker te kunnen zooien. Ha ha ha Patrick, weet je nog vroeguh...
Een reactie posten