Soms gaat de bel als je hem helemaal niet kunt gebruiken, als elke bezoeker alleen maar stoort. Toch is zo'n bel dwingend en negeer ik hem niet. Dan, bij wijze van compromis en omdat het nogal ver is om de twee trappen naar beneden te lopen, doe ik boven een raam open om de bezoeker toe te roepen dat ik eraan kom. Gister zag ik vanuit dat raam dat er twee oudere dames hadden aangebeld. Ze stonden gebogen over hun tassen te rommelen en haalden kleurige folders op recycling papier te voorschijn. Ergens daalde het in me neer: deze dames kwamen de Boodschap verkondigen. En daar zat ik nu werkelijk niet op te wachten, ik was bezig mijn eigen Boodschap vanuit mijn hoofd op papier te krijgen. Ik overwoog even vanuit het raam te vragen wat ze wilden om hen vervolgens toe te roepen dat het niet nodig was. Maar om zo van bovenaf mensen toe te spreken, om hen vervolgens weg te sturen als ze mij niet bevielen, dat ligt mij niet. Dus sloot ik zachtjes het raam. Ze hadden me niet gezien, ik ben er niet.
Al heel snel - veel sneller dan ik verwachtte - piepte het hekje en waren ze weg.
4 opmerkingen:
Ik zeg: emmer water! (gemiste kans, Flop)
Flop, graag zou ik het eens met je hebben over wat Jezus ook in jouw leven kan betekenen. Schikt het je?
Ik laat de regen op hen nederdalen, Marina. En Sis, leek me reuze interessant, maar ik was net niet thuis.
@siske: haal die voet weg tussen Flopkes deur!
Een reactie posten