Dat het vanochtend zo kalm en zonnig was dat je je niet kunt voorstellen dat het gaat stormen, hoewel je langzamerhand toch wat takken ziet bewegen en vogels rare manoeuvres ziet maken. En hoe ik inmiddels op de achtergrond van die rukwindgeluiden hoor. Ja, het gaat stormen, dat geloof ik nu wel. Hoewel je het nooit zeker weet. Want juist op de momenten dat je denkt dat het erg wordt, valt het achteraf reuze mee en als je denkt dat het nooit zo erg kan worden, dan blijkt in het land de noodtoestand te worden uitgeroepen, enzovoorts, want vooraf weet je het niet en achteraf lijkt alles waar je eerder rekening mee hield, altijd toch een beetje belachelijk.
In mijn hoofd zal het in de loop van de dag alleen maar rustiger worden, voorspel ik. De wind gaat liggen en een bleek zonnetje breekt door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten