...oefenen...

Ik stond ernstig achter en werd gebeld... door een beveiligingsbedrijf... dat een afspraak wilde maken… Ik was niet in de stemming, maar het was dit of eeuwig berusten in de nederlaag.

'U mag gerust langskomen,' begon ik zwakjes.
Zij zou zelf niet langskomen, maar een speciale adviseur. En die zou me uitleggen dat als er een inbreker kwam, of als er brand uitbrak, ik met hun systeem zo beveiligd kon worden dat er een alarm zou afgaan en dat de meldkamer mij dan zou bellen.
'Gezellig,' zei ik. 'Krijg ik u dan weer aan de lijn?'
Nee, want zij kon me alleen deze aantrekkelijke aanbieding doen, op de meldkamer zaten weer andere mensen. Maar de adviseur zou me dit allemaal uitleggen.
Met gebogen hoofd, het schaamrood op de kaken, vroeg ik: 'En hoe oud is uw adviseur?'
Dat wist ze niet. Al iets afstandelijker vroeg ze mij of ’s middags of ’s avonds het beste schikte.
'’s Middags,' zei ik.
'Dan kan uw partner ook,' vroeg ze. Ze klonk een beetje of ze een klein kind toesprak.
'Nee nee,' zei ik snel.
Dan was ’s avonds toch beter, dan kon de adviseur alles aan ons beiden tegelijk uitleggen, want anders kreeg mijn partner maar een informatieachterstand.
'Maar ik vertel het wel, hoor,' zei ik. 'We zijn heel open tegen elkaar.'
Ze geloofde me op mijn woord, maar het ging niet.
'Ik vertel het hem liever achteraf,' drong ik aan. 'Dat geeft toch minder gedonder.'
'Hij moet erbij zitten,' zei ze streng.

'Ik wil niet met zijn drieën,' zei ik. 'Dan kom ik niet meer aan het woord.'

'Dan ging de afspraak niet door,' klonk het gedecideerd. Hier was haar baas heel streng in.
'Hoe oud is uw baas,' vroeg ik in het wilde weg.
De man was in de veertig en toen hing ze op.
Dat moet beter kunnen. Op dat moment wist ik dat dit nog slechts het begin is. Hier is oefening nodig, veel oefening…