Lang geleden dat ik voor het laatst gepest heb. Misschien was het wel met ome Teun ('Karten? Jut, jut, jut.) Maar hoewel ik nooit spelletjes speel, breekt de dag toch ooit weer aan.
Het begon met het ingepakte doosje kaarten uit IJsland van vriendin W. Op de buitenkant stond een afbeelding van de familie Ewing, uit het plaatsje Dallas inderdaad. Hoewel vriendin W. zulke pakjes graag dicht laat, wist ik dat het open moest. Vanavond nog. Aanvankelijk hoopte ik dat het een Dallas-kwartetspel was, maar het bleek een gewoon kaartspel. Op de achterkant van de eerste kaart staat Pamela Ewing. Ik keek op de tweede en derde kaart en inderdaad: Pamela. (Weet ik, weet ik, maar ergens hoop je dat ze voor één keer een uitzondering maken.) En is zo'n spel eenmaal open, dan gaat het vanzelf.
Grappig dat spelregels langzaam en één voor één weer boven komen. Het is daarom zaak je een volgende regel te herinneren op het moment dat het je goed uitkomt. Eigenlijk is dat de grootste uitdaging. Jammer dus dat we nu weten hoe het ook alweer ging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten