Tijdens de fietstochten over smalle fietspaden over de dijk merk je als fietser dat er verschillende soorten tegenliggers zijn. Twee groepen vallen erg op. Ten eerste de mannen van rond de veertig met veel actief testosteron in hun lijf. Zij fietsen vaak links van hun vrouw en gaan niet voor je opzij, maar eisen met strakke blik het fietspad voor zich op. Uitwijken is vaak de enige optie, maar de keren dat je het gevaar en de dood tartend ook strak blijft doorfietsen, blijkt het (tot nu toe) altijd net goed te gaan. Soms ook fietsen deze mannen niet met hun vrouw, maar in een groep met elkaar. Dan dragen ze strakke fietskleren met reclame. Voor die reclame krijgen ze geen geld, ze moeten er eerder voor betalen. Die groepjes rijden erg hard en schreeuwen dat je plaats moet maken. Zij gaan nooit opzij, en dat het tot nu toe goed is gegaan, komt geheel en al voor mijn rekening.
Aan de andere kant heb je de wat oudere tegenliggers die angstig uit hun ogen kijken. Of dit een generatieverschil is of evolutionair bepaalde bescheidenheid, weet ik niet.
Beide groepen zijn niet leuk om te ontmoeten. Het bejaarde mannetje gister wel. Bij hem leek de angst te ontbreken. Stralend zat hij op zijn fiets, hij grijnsde goededag en keek hooguit lacherig gespannen, omdat hij hoopte op zijn fiets te blijven zitten. Hij slingerde een beetje, maar wist zijn evenwicht te bewaren. Ik heb hem in ieder geval niet zien vallen en vrolijk fietste ik verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten