Mijn oma vond het prachtig, de familieruïne die we ooit hadden. Maar ik ben verder nooit bij ruïnes aanwezig geweest. Tot afgelopen zaterdag . Ik was bijna mijn enige klasgenoot. Heb staan praten met een andere enige klasgenoot die ik verder niet kende en omdat dat nu eenmaal de gewoonte is, heb ik hem gevraagd wat hij na school is gaan doen met zijn leven. We hebben aardig ons best gedaan, het was net echt.
Verder kende ik T. natuurlijk, maar niet van die school en was de ontmoeting met een lineaal van vroeger een belevenis.
10 opmerkingen:
Dat kan ik me voorstellen! Wat een moeilijke lineaal.
Ja, Karin, dit was een emotioneel weerzien!
Ow, ik kan niet te lang naar deze lineaal kijken. Anders zou ik het doen. Maar er zou dan teveel 'binnen' komen wat beter 'buiten' blijft.
Ja! Ken je hem, Piet? Dat we toen al plastic hadden!
Ik bedoel: ik vind hem er best modern uitzien.
Maar ja, misschien lachen de jongelieden er vandaag de dag om.
is dit de voorloper van de groene plastic geodriehoek?
Deze werd volgens mij voor op het bord gebruikt. Voor zover ik me dat kan herinneren, want ik was er zelf nooit bij, alleen mijn lichaam schijnt er gezeten te hebben.
Al die reunie's zijn zo lastig. Dan moet je doen alsof je iedereen kent.
Maar daar kun je ook gebruik van maken, Rudger. Met wat goedkope witte wijn in je mik, loop je op iedereen af: hééé, wat leuk, jij hier! Hoe is het nog met die brommer afgelopen?
Een reactie posten