Telemarketeer-ping-pong

Vandaag werd ik gebeld door iemand van het renteanalysecentrum. Ik vroeg of het om financiele zaken ging.
Op zijn hoede vroeg de telemarketeer waarom ik dat wilde weten.
Omdat ik het dan beter kon inschatten, legde ik hem uit.
De eerste vraag had inderdaad wel iets financiëlerigs, gaf hij schoorvoetend toe.

Toen legde ik hem uit dat ik daar een zaakwaarnemer voor had. Dat heb ik gister namelijk met Pietervrouw afgesproken, die verbouwereerd vroeg waarom men haar nooit meer belde.

Een zaakwaarnemer vond hij raar. Was ik beroemd soms?
In het geheel niet, helaas, maar om alles zelf af te handelen, daar kon ik niet meer aan beginnen. Had hij een pen, dan gaf ik hem het nummer.

Iets later belde Pietervrouw me op. Ze had niet goed gereageerd. Ze had wel gezegd dat ze de waarnemer was, had keurig uitgelegd dat ik inderdaad leningen had, maar dat ik amper iets verdiende. Toen had de jongen opgehangen.

Het was een naar mens, zei ik. Ze had het prima opgevangen, de volgende keer zou het vast beter gaan.

Vervolgens bedachten we een nieuw doel in ons telemarketingbestaan. Ik zou de telemarketeer naar haar doorverwijzen, zij zou hem weer naar mij terug laten bellen enzovoorts.

Noem het telemarketeer-ping-pong. We proberen de telemarketeer zo vaak mogelijk over te gooien. We zijn nu bij twee.