Blozen

De strijd tussen wat je openbaar maakt en wat je voor jezelf houdt, wordt zelfs op fysiek niveau uitgevochten. Neem blozen. Blozen is een sociaal signaal, er zijn maar weinig mensen die blozen in het donker of als ze alleen zijn. Ook donkere mensen blozen nauwelijks. Ze zijn er in ieder geval niet bang voor, want niemand die het ziet. (Dit heb ik niet van mezelf, maar uit een boek: De Emoties van Nico Frijda.) Hoe bleker, hoe makkelijker rood, denk ik eigenlijk.

Een rood hoofd moet dus gezien worden, anders heeft het geen zin. Bovendien lijkt blozen zich te beperken tot de lichaamsdelen die onbedekt zijn. We blozen met ons hoofd, onze nek en soms met onze armen. Ik heb zelfs wel eens gehoord dat mensen die veel mouwloze hemden dragen, blozen met hun (onbedekte) nek, hals en armen. Ze blozen zich een wit hemdje. Dat zou niet gelden voor iemand die doorgaans hooggesloten shirts draagt, want die krijgt alleen een rood hoofd. Maar het kan heel goed zijn dat ik dit laatste zelf heb verzonnen, ik kan het in ieder geval nergens terugvinden.

Nou goed, daar gaat er ook niet om. Waar het wel om gaat, is dat ons lichaam, buiten onze wil, uitdraagt wat ons bezighoudt. We willen het niet, we háten het zelfs (bang zijn dat je gaat blozen is de kortste weg naar een rood hoofd, geloof me) en toch moet het eruit. Het moet aan de grote klok.

Ik bedoel maar. Ik ben niet alleen in mijn gevecht, mijn lichaam voert dezelfde strijd.