Een schoenmaker loopt op oude schoenen, een psychiater heeft relatieproblemen en zo kan ik mijn buurman niet mailen. Iets zegt me dat deze vergelijking mank gaat, maar toch is het vreemd. Ik kan digitaal bij de hele wereld aankloppen, alleen voor mijn buurman moet ik helemaal de trap af.
Laatst riep ik nog vanaf het balkon: 'Wat is je e-mailadres ook alweer?' Hij schreeuwde het adres terug, ik ren naar de computer om het in te typen, maar te laat. Het lukte niet meer.
Hij krijgt wel mail van anderen.
Zegt hij.
Nou goed, ik kan mijn buurman digitaal niet bereiken en dat is best gek. Want ik heb dus wel eens met vriend E. zitten ontbijten. Ik was thuis, hij was thuis en we wonen zo'n zeventig kilometer uit elkaar.
Goed, we moesten allebei ons eigen eitje koken, maar toen zaten we voor de webcam gemoedelijk tegenover elkaar te kletsen, allebei in kamerjas.
Met de buurman gaat dit vooralsnog niet lukken. Ik zal toch nog eens met de ganzenveer, een potje inkt en wat perkament naar beneden gaan en hem vragen zijn e-mailadres voor mij te kalligraferen.
2 opmerkingen:
Ach Flopke, het kan ook zo: span een roterende lijn tussen jullie verdiepingen, maak daar een bij voorkeur waterbestendige enveloppe aan vast, en stop daar briefjes in. Deed ik vroeger met mijn buurmeisje, vanuit onze belendende slaapkamerramen. Totdat we erachter kwamen dat we 's avonds, als we stiekem contact onderhielden terwijl onze ouders dachten dat we sliepen, net zo goed konden fluisteren: ook dat kwam aan. Meteen opgehouden met schrijven. Laat dat een les zijn.
Siske
Hier gaat het iets minder ordelijk. Ik schreeuw naar de buurman, de buurvrouw gooit tennisballen naar mijn hoofd en op het dak (omdat haar zoontje dat wil) en ondertussen blijf ik schrijven.
Een reactie posten