De kracht van het kijken

Wat ik maar wil zeggen: kijken doet iets met mensen. Het kan ze gek maken of ongemakkelijk. Apen ook trouwens, dat hoef ik niemand uit te leggen.

Mijn contactpersoon in Rotterdam (wie dat is, doet er niet toe) komt regelmatig in de dierentuin om te tekenen. Hij was in de bewuste week weg, maar toen hij thuiskwam en over Bokito's uitbraak las, wist hij onmiddellijk om welke vrouw het ging. Hij had haar regelmatig tegenover Bokito zien staan. Ze stond daar vier keer per week naar Bokito te kijken. En als ze dan wegliep, werd Bokito verdrietig of boos. Nou mag je dat niet zeggen van de gemiddelde bioloog, want dan beschouw je een aap als een mens, maar toch leek het er veel op. Mijn contactpersoon (nee, dat doet er nu echt niet toe) zei dat Bokito haar zielig nakeek, zijn klauw voor zijn gezicht sloeg of eenzaam in een hoekje ging zitten, armen om zijn kop heen.

Nou deed ze nog iets meer, vervolgde hij (als ik zeg dat het mijn broer is, wat weten jullie dan eigenlijk?). Ze stond ook regelmatig met haar hand tegen het glas, Bokito hield zijn hand dan tegen de hare. Soms stond ze zelfs met haar tong tegen het glas aan, Bokito deed hetzelfde. Tongen met het glas ertussen. En - hoe kinky kan het zijn - haar man deed het ook. Nee, niet met zijn vrouw, met Bokito.

Dat was meer dan kijken alleen, maar toch. Het begon met kijken, Bokito werd gek en sprong over de sloot. Waar het eigenlijk om gaat: is het geen teken van pure beschaving en goede opvoeding dat ik doorgaans op mijn stoel blijf zitten?