Flopke rules

Op een dag was ik blogger, maar wel met de grootst mogelijke terughoudendheid. Inmiddels ga ik me er steeds meer naar gedragen. Neem laatst, ik zat in een restaurant tegenover een schoolbord met achter me een stapel krijtjes. Als vanzelf gaat die hand naar zo'n schoolkrijtje, een witte, want die zijn toch het duidelijkst. En dan schrijf ik op wat me het meest bezighoudt: mijn blogadres. Dat is allemaal tot daaraan toe, maar wat heeft het voor zin als ik er geen foto van maak? Want morgen vegen ze het weer uit en dan is het weg. Dus maak ik een foto, ik ben toch bezig. En hield het hier maar op, maar dat bord bevindt zich op het toilet. Best gek, denk ik nog in een jolige bui, dus daar moet ook een foto van komen. Hoppa, vooruit. Klik! Ik ga lekker. Ik denk zelfs nog: wat goed toch, die moderne telefoons. Et, voilà. Maar de vraag blijft jeuken: moet ik hier anderen mee lastigvallen? Dat ik op dat schoolbord mijn adres achterlaat, is tot daaraan toe. Want wij, bezoekers van het restaurant, zijn onder elkaar. We weten wat we ervan kunnen verwachten, we komen hier wel vaker. Maar hier op de blog? Ik weet het niet, nog steeds niet. Daarom leg ik het maar even voor. (Maar ja, zo lusten jullie er nog wel een paar. Wat een slechte smoes.) Ik wil maar zeggen: het is al te ver gegaan. The show must go on.