O Heer, hoe lang ga ik dit volhouden? Hoe lang kun je schrijven over niets? Hoe lang kun je je privacy beschermen als die onder druk staat? Op een gegeven moment laat je toch je masker vallen, zo ging het immers ook op straat. Ik bedoel: er worden vaak foto’s of video’s van me gemaakt, vooral als ik ergens op vakantie ben. Nou ja, strikt genomen niet van mij, ze zetten elkaar op de foto. Maar ik loop dus wel langs en zo word ik vastgelegd. Het zal jullie ook overkomen. (Mag ik jullie zeggen?)
Aanvankelijk dook ik zoveel mogelijk weg, maar om de hele toeristische route tijgerend af te leggen… ik blijf toch een praktisch mens. Dus ging ik op een gegeven moment fier rechtop lopen, keek de camera’s in en zwaaide.
Het is een teken van pure machteloosheid, omdat het niet meer lukt om het te voorkomen. Want je wilt toch over straat blijven lopen. Zo wil je ook bloggen. En dus is het de vraag wanneer ik het opgeef, mijn handen laat zakken, naar jullie zwaai en onbekommerd vertel over waar ik was vandaag, wat ik gegeten heb en hoe het komt dat ik wéér niet heb opgeruimd.
2 opmerkingen:
Langzaam komt het al, he? Binnenkort ga je vertellen waarom het bij jou niet opgeruimd is, he, en waarom je leven een puimhoop is. En wij, we kunnen niet wachten tot het zover is.
Bouw het rustig op/af: boerka, bivakmuts, zonnebril...
Een reactie posten