Er waren tijden, ik zal rond de twintig zijn geweest, dat het me opviel dat maar weinig mensen eigenlijk echt luisteren, maar vooral zelf aan het woord proberen te komen. Toen besloot ik dat ik mijn mond dan maar eens moest houden. Luisteren, íemand moest het doen. Ik heb dat een behoorlijke tijd volgehouden.
Na verloop van tijd kwam ik erachter dat het toch nog anders ligt. Je praat vaak helemaal niet om een boodschap naar buiten te brengen. Nou ja, soms (ga eens wég daar, je staat op mijn tenen, kijk voor je, nee ik had een dróge witte wijn besteld). Praten is vaak vooral een persoonlijke, bijna fysieke behoefte. Het moet eruit, wat dan ook. Als ik daar weer last van heb, heb ik soms medelijden met mijn toehoorders. Maar tegenwoordig kan ik hard zijn. Niks ervan! Ik ben aan het woord. Straks mag je naar huis.
Bovendien vliegt de tijd als je zelf aan het praten bent. In suf gezelschap zijn er daarom twee mogelijkheden: je vraagt of iedereen zijn mond wil houden óf je neemt zelf het woord. Ik ben geneigd het eerste te doen, maar het tweede is handiger, heb ik gemerkt.
Nou goed, vandaar de blog. Ik bedoel, ik leg het nog maar even uit. Bovendien: er moet toch tekst komen. Wat dan ook.
vrijdag 13 juli 2007
Praten
Er waren tijden, ik zal rond de twintig zijn geweest, dat het me opviel dat maar weinig mensen eigenlijk echt luisteren, maar vooral zelf aan het woord proberen te komen. Toen besloot ik dat ik mijn mond dan maar eens moest houden. Luisteren, íemand moest het doen. Ik heb dat een behoorlijke tijd volgehouden.
Na verloop van tijd kwam ik erachter dat het toch nog anders ligt. Je praat vaak helemaal niet om een boodschap naar buiten te brengen. Nou ja, soms (ga eens wég daar, je staat op mijn tenen, kijk voor je, nee ik had een dróge witte wijn besteld). Praten is vaak vooral een persoonlijke, bijna fysieke behoefte. Het moet eruit, wat dan ook. Als ik daar weer last van heb, heb ik soms medelijden met mijn toehoorders. Maar tegenwoordig kan ik hard zijn. Niks ervan! Ik ben aan het woord. Straks mag je naar huis.
Bovendien vliegt de tijd als je zelf aan het praten bent. In suf gezelschap zijn er daarom twee mogelijkheden: je vraagt of iedereen zijn mond wil houden óf je neemt zelf het woord. Ik ben geneigd het eerste te doen, maar het tweede is handiger, heb ik gemerkt.
Nou goed, vandaar de blog. Ik bedoel, ik leg het nog maar even uit. Bovendien: er moet toch tekst komen. Wat dan ook.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
6 opmerkingen:
Luisteren en praten, volgens mij heeft dat te maken met de wet van de communicerende vaten (die kan ik niet precies reproduceren, want ik kon ook altijd heel goed luisteren, behalve in de natuurkundeles. Dan luisterde ik wel, maar naar de stemmen in mijn eigen hoofd, niet naar de lerares). Als uit een vat alleen maar steeds vloeistof komt, dan zit er op een gegeven moment niks meer in. Dan komt er alleen nog maar lucht uit. Zo is het met praten ook. Als je alleen maar praat, komt er nooit eens wat in dat hoofd, zodat wat er uit komt uiteindelijk alleen nog maar lucht is. Dus als jij zoveel geluisterd hebt Flopke, belooft dat heel wat als jij gaat praten!
ja, praten is vaak een nietszeggende aangelegenheid. Maar luisteren levert ook niet veel op.
Gewoon thuis met de gordijnen dicht en een droge witte wijn uit eigen koelkast. Het kan maar rustig zijn!
Tja, en dan zeg ik iets en dan... hoe heet het. Eh...
We zouden moeten zingen tot elkaar. De één een frase, en dan de ander. Dan zal het vrede zijn.
Ivan Nikolajevitsj
Wat mooi.
Helemaal niet mooi. Dan gaat er iemand lelijk doorheen brommen en dan is het binnen te kortste keren toch weer bonje!
Een reactie posten