Ooit was ik op vakantie in Turkije. (Ja, júllie zijn nu op vakantie, ik niet.)
(Helaas.)
Overal op straat werd ik nageroepen. Niet zozeer omdat ik blond ben en men de niet te onderdrukken neiging had om mij te bewonderen. (Ik ben te lang voor deze mannen, een gemiddelde Turk komt tot mijn navel. Hoewel Turken daar minder mee zitten dan de gemiddelde Italiaan, maar dat is een ander verhaal. Een verhaal waarin ik moet beginnen met uitleggen dat men niet mag generaliseren, maar dat het in het geval van Italianen toch iets genuanceerder ligt en dat ik het kan weten, aangezien ik er door de jaren heen toch feitelijk uitgebreid veldonderzoek naar heb gedaan.) Maar goed, ik had het over Turken. Ze riepen me niet na omdat ze me leuk vonden, maar omdat ze me iets wilden verkopen, omdat ze wilden dat ik thee kwam drinken (zodat ze me binnen iets konden verkopen). Of omdat ze wilden dat ik daar kwam eten. (Tegen betaling. In hun restaurant.) De hele vakantie heb ik ze als lastige vliegen van me af geslagen. Zuchtend ging ik de straat weer op en begon al met mijn hoofd te schudden als ik iemand naar me zag kijken. Nee, nee, wat je ook wilt, het antwoord is nee.
Maar toen ik weer in Nederland was, moest ik er echt aan wennen dat ze niet meer naar me riepen, dat niemand meer iets van me wilde. Winkeliers bleven achter hun toonbanken staan. Het leek hen niets te kunnen schelen of ik wel of niet binnenkwam. En ik vond het opeens zo sáái hier. Ik bedoel maar: het is me wat. Het kan verkeren. En honderd is geen één.
8 opmerkingen:
Goedemorgen Flop,
Ik zag je op Joris' blog! Je krijgt nu echt web-presence! Mag ik even privé reageren op je vraag? Ik vond Joris een schooljochie worden, tegenover Bram. Beetje ongemakkelijk.
En over Zuid-Europese en Noord-Afrikaanse handelaren raak ik niet uitgesproken als ik eenmaal begin, dus dat doe ik maar niet want ik moet aan het werk.
Ik dacht, Joris laat zich inpakken. Maar dat vond ik dus wel een beetje meevallen. Hij stelde een paar pijnlijke vragen, op een wat onhandige jongensachtige manier. Maar hij vroeg het wél. Wij kunnen nu onze eigen conclusies trekken, terwijl hij het gezellig hield. (En gezellig houden, daar heeft Flopke véél begrip voor.) Vorige jaar vond ik hem matig. Dit jaar begin ik hem te waarderen. Wácht maar, Karin, dat wordt nog eens onze beste Zomergastenpresentator!
(En verder moet je eens ophouden met dat gewerk! Dan kunnen we praten over zaken waar het werkelijk om draait: verkopers van diverse pluimage.)
En verder moeten jullie eens ophouden met het over mij te hebben. Ik red me heus wel...
En dat is dan gelijk je grootste probleem, beste Joris. Je redt je wel. Dan denk ik: jammer. Dat heeft zo'n jongen toch niet nodig.
Precies: net als die 'verkopers van diverse pluimage'.
Ik begrijp wat je zegt Flop, over al dat werken, maar dit betrof ons beider broodheer (één van de), dus moest echt even gebeuren. Maar goed, over die verkopers. Ik vond het in eerste instantie ook gezellig. Maar als het aanhoudt, en als de agressie de overhand krijgt als je bescheiden 'nee', knikt, omdat je gewoon even geen tapijt of waterpijp nodig hebt, dan begint het toch minder aangenaam te worden. Dat vond ik.
Een reactie posten