Als ik vroeger bij Pietervrouw was en haar ouders waren weg, gingen we ofwel gin drinken en andere onbekende drankjes die we bij haar vader in de kast vonden. Of we gingen Bellen. Dan belden we naar meneer Perenboom om te vragen naar de appeltaart, we belden naar mevrouw Peper om te klagen dat ons eten zo flauw was en we belden meneer Bosjes wakker, die vervolgens heel boos op ons werd.
Tegenwoordig hoeven we niet meer te bellen, want we worden gebeld. Door telemarketeers. En daarmee kun je een hoop lol beleven, ontdekte we tot elkaars verrassing. (Dat bleken we onafhankelijk van elkaar al te doen, ik overigens op aanraden van mijn broer.)
Zo sprak ik met een pensioenadviseur die een afspraak met me wilde maken.
Hoe komt u erbij, vroeg ik. Ik ken u niet! Ik maak geen afspraken met vreemde mannen. Wat hij wel niet van me dacht.
Met Pietervrouw heb ik nu afgesproken dat we de volgende keer wel een afspraak proberen te maken.
Maar niet thuis, maar in een hotel ergens in een andere stad.
Zodat we geen bekenden tegenkomen.
We doen wie het eerst een afspraak geregeld heeft.
(En zal ik de volgende vertellen over het gesprek van mijn broer met een AD-verkoper?)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten