Wie denkt dat we met de bitterballen het emotionele hoogtepunt van de vergadering bereikten, heeft het behoorlijk mis. Want er gebeurde nog veel meer ergs.
Dit is R.
En R. nam afscheid van de redactie, omdat hij het te druk heeft met de rest van zijn leven. Daar hebben we allemaal natuurlijk begrip voor. We gaven hem een cadeautje, hij kreeg een toespraak en we lachten hem allemaal toe.
Niemand die een traantje liet. Dat komt doordat we Doorgewinterde Vergaderaars zijn. En die huilen niet, die blijven Professioneel Glimlachen. Maar het is natuurlijk wel erg. Want we zagen R. elke maand en dat is nu afgelopen. Voorgoed.
Ik hoop natuurlijk dat hij er volgende maand weer bij is. Dat het allemaal maar een grapje is. Dat R. gewoon een beetje aandacht wilde en een cadeautje. Daar heb ik alle begrip voor.
Maar misschien is hij er volgende maand wel niet.
En de maand daarna ook niet.
En dan zullen we er langzaam aan wennen dat R. gewoon nooit meer komt.
Echt nóóit meer.
Zucht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten