Het zal ook heus wel aan mijn humeur liggen, maar ergernis komt nooit helemaal uit de lucht vallen. Neem die Grootgrutter die dankzij een poppetjesactie de afgelopen weken behoorlijk veel meer heeft verdiend dan het bedrijf zelf had voorspeld. En dat ligt niet aan hun producten, als ik thuis zo eens om me heen proef. Zoals de 'printbonbons' die lijken op de Australianchocolaatjes, waarvan bekend is dat er goede grondstoffen voor gebruikt worden. De printbonbons van de grootverdienende supermarkt daarentegen zijn gevuld zijn met een oranjeachtige botermassa met een zweem van sinaasappelsmaak.
En vanavond at ik hun zilvervliesrijst. Vroeger waren dat sappige rijstkorrels in hun vliesje. Opeens herinnerde ik me dat, terwijl ik een soort van bruingeverfde, uitgedroogde variant van toverrijst at, met op zijn best nog wat gemalen vliesjes erdoor.
Eigenlijk ging het me dus vooral om de poppetjes.
2 opmerkingen:
Ik weigerde ze, of smeet ze, nog in hun zakjes, in de keukenla. Tot ik ze bij vriend G. zag staan: de brillensmurf en muzieksmurf (of zoiets; ik ken het jargon niet helemaal). En dacht: toch wel geinig. Nu heb ik spijt van mijn weigeringen. En verheug ik mij op het openmaken van al die pakjes die ik nog heb liggen. Dat van die bonbons is een goede tip; die koop ik dus niet. Het leek me ook al verdacht.
Wat zonde, Siske. Ik moet zeggen: ik had er kinderachtig veel plezier in en zit nu in een zwart gat, boodschappentechnisch gezien. Het ergste moet ik nog vertellen. Als ik eraan toe ben, zal ik het hier onthullen.
Een reactie posten