Vanochtend had ik er geen zin in. De eerste hing ik op, tegen de tweede zei ik dat ze stoorde. Maar vanmiddag dacht ik: vooruit. En eerlijk is eerlijk, Stefani was reuze vriendelijk. Ze wilde het over mijn energierekening hebben of ik het journaal had gezien, want dan wist ik hoe duur het allemaal werd.
(Terwijl ik dit schrijf, word ik weer gebeld. Dus zeg ik dat ik wel zal terugbellen als ik ze nodig heb, want dat ik nu wel erg vaak gebeld wordt.)
Ze was tamelijk relaxed, was niet bang voor de baas, sprak vrijuit over sport, paarden, haar studie, films en Donald Duck, maar kwam uiteindelijk toch weer op mijn energierekening uit.
Vandaag koop ik niets, Stefani, zei ik. Maar je mag me gerust nog eens terugbellen.
Dat zou ze doen, want dat kon ze. En dat is al heel wat.
(Nu moet ik eens diep gaan nadenken. Want wat doe ik nog, hier en aan de telefoon?)
2 opmerkingen:
Flopke, ik zou in mijn tijd als telemarketeer (oh, wat haatte ik die baan) graag meer mensen als jij aan de telefoon gehad willen hebben.
Ik probeer dan ook een voorbeeld te zijn. Opdat meer mensen even een prettig gesprek voeren en een luisterend oor hebben voor de arme telemarketeer. Laten we ze steunen!
Een reactie posten