Eigenlijk vind ik veel dingen raar om te doen. Neem vergaderen. Je zit met een groepje aan tafel, je mag af en toe iets zeggen. Maar je mag niet alles zeggen wat je vindt dat er gezegd moet worden, want sommige dingen moet je later zeggen, bij een ander agendapunt. En er zijn dingen die je helemaal niet moet zeggen, omdat ze niet op de agenda staan. Of omdat het gewoon raar is als je zoiets zegt.
Toch, als je het vaker doet, went alles, zelfs vergaderen. Gister draaide ik er mijn hand niet meer voor om. Ik zat aan tafel, luisterde, gaf antwoord op vragen die werden gesteld en zei alles precíes bij het goede agendapunt. En soms maak ik een grapje. Maar dat mag best. Dat is goed voor de sfeer.
Het ging dus heel goed. Ik probeerde echt niet te kletsen tegen de notulist die naast me zat. Want een kroket eten én naar mij luisteren én opschrijven wat er door iedereen gezegd wordt, is een beetje te veel van het goede. Ook heb ik zijn pen niet afgepakt toen hij even was afgeleid. Ik heb me werkelijk goed gedragen.
2 opmerkingen:
Flop, 'Het geheime leven van een Ploetermoeder', is dat niet wat voor jou?
Ik beschrijf het vandaag in de Volkskrant.
Er was wel een raar moment tijdens de vergadering.
Toen je iets zei, ik weet het niet meer precies. En toen ineens iedereen luisterde. Of je nog meer ging zeggen.
En dat je toen 'laat maar' zei.
Of zoiets. Maar ik kan me vergissen.
Een reactie posten