Wat nu weer?

Gister schreef ik over wat een nuttige tekst is. Maar voor een blog als dit is dat natuurlijk onzin, geen enkele tekst is nuttig. Andere blogs geven geen uitsluitsel over wat je moet schrijven, je treft van alles aan: van particulieren kijk-dit-ben-ik-en-ik-heb-een-leuk-leven-blogs tot informatieve blogs over een specialistisch onderwerp. Zolang je de wet niet overtreedt, mag het allemaal. En wat wil ik?

Ooit schreef ik een verhaal voor een zakelijk tijdschrift waar onder meer een bedrijf in figureerde. Na publicatie kreeg ik een woedende brief van dat bedrijf. Wat ik schreef, was gelogen, bracht het bedrijf in diskrediet en nu gingen ze mij een proces aandoen. Hun bezwaren klopten niet, want wat ik schreef was niet gelogen, maar een mening en het was niet eens erg schokkend. Maar van die brief schrok ik wel. Ik liet hem mijn hoofdredacteur lezen en die riep toen uit: 'Ha ha! Eíndelijk word je serieus genomen! Dat werd verdorie tijd!'

Zelf had hij het verder geschopt. Hij had wel eens een brief van een advocaat gekregen. Wekenlang had hij hem als een trofee bij zich gedragen en telkens als iemand het woord tot hem richtte, stak hij hem in de lucht. Nee, met hém moest je rekening houden.

Daarna hebben we trouwens nooit meer iets van het bedrijf gehoord, wat de hoofdredacteur teleurstelend vond. Maar dan knipoogde hij en zei: 'Geef nooit op. Er kan altijd weer een brief komen.'

Moet ik daarnaar streven? Eigenlijk wil ik niemand tegen de schenen schoppen, maar eerlijk gezegd voel ik meer voor de opstelling van die hoofdredacteur. Hij zei: 'Als iedereen leuk vindt wat je schrijft, dán moet je je ernstig zorgen gaan maken.' Ik word er in ieder geval vrolijker van. Maar de twijfel blijft, ik weet niets zeker. Nou ja, behalve dit (en deze is voor Bertje): Hongerd is gen ein.

(En Mario, wacht nog even. Morgen. Heus.)