De ergste gesprekken voer je met mensen waarmee je zit opgescheept en waarmee je praat omdat stilte te ongemakkelijk is. Zo sprak ik ooit met iemand over de verbouwing bij haar buren. Zij begon er zelf over en keek er nogal benard bij.
Is het onrustig, vroeg ik.
Nou ja, zei ze, dat viel dan wel mee. Het moest toch gebeuren, daar had ze veel begrip voor.
Maken ze herrie, vroeg ik.
Dat ging wel. Ja, je hoorde wel wat, en soms hoorde je behoorlijk veel, maar dat hoorde er allemaal bij. Ze waren een grote, blinde muur aan het bouwen, daar keek ze vanuit haar stoel nu tegenaan.
Je uitzicht verdwijnt, vroeg ik.
Dat hinderde niets, zei ze. Als ze voor het raam ging staan, had ze nog altijd een goed uitzicht. Ze woonde zo heerlijk. Het was alleen dat de zon net iets eerder uit de tuin verdween.
Ja, dat kan vervelend zijn, zei ik.
Dat viel wel mee, zei ze. Ze had er alle begrip voor. Ze vond het zó leuk voor de buren.
Toen heb ik mijn mond verder gehouden. Ik probeerde mijn oren tegen elkaar open te zetten, zodat het geluid dat erin kwam er aan de andere kant weer zou uitwaaien. (Soms lukt me dat. Kijk dan!)
7 opmerkingen:
Je had dus niet echt vat op die mevrouw :-))))
Ja, Flop, het is moeilijk communiceren met mensen die niet in contact staan met wat ze echt vinden en voelen. Jij weet dat ze liegen, maar zelf hebben ze dat niet door. Tip: praat dan over het weer. Hier staan de vlaggen strak, wind zuidzuidwest, een voorzichtige zon.
Dat kun je wel zeggen, Wieneke.
En Siske, gesprekken over het weer heb ik ook met haar gehad. Maar dat was even verschikkelijk.
Ze zei: 'Het regent, net nu we buiten lopen. Dat is me ook wat. Mijn haar wordt nat. Maar dat is niet erg, dat droogt wel weer. Wat maakt het uit? Laat maar regenen hoor.'
Ik houd zulke gesprekken gewoon niet uit.
Grappig, vorige week zochten we op de redactie naar een woord hiervoor. Was moeilijk. 'pathologisch optimisme' of 'ziekelijke opgewektheid'. Ik weet niet meer wat het is geworden. Sorry.
Volgens mij is het net iets anders. Ik zou dit eerder een 'zichzelf uitgummende somberte' noemen. Of desnoods een 'ontkennend negativisme'.
Kijk, een flopleeuwerik!
ZO zie ik je het liefst :)
Ik zal eraan denken de volgende keer, Ed. Want met een beetje gel moet het de hele avond wel blijven zitten.
Een reactie posten