Ook vandaag heb ik niet veel tijd. Ik moet weer weg. Daarom wil ik jullie alleen even aan Lonneke voorstellen. Jullie weten niet half hoe vaak haar kop eraf is gevallen. Dan lag ze weer weken bij de poppendokter. Vreselijk vond ik het als ze weg was, ik vroeg elke dag of ze nog niet klaar was.
Nu ligt ze al erg lang in de kist achter me.
Voor hetzelfde geld lag ze al jaren bij de poppendokter, ik zou haar nauwelijks hebben gemist. Zo zie je hoe dingen kunnen veranderen.
Vreselijk eigenlijk.
(In een wilde bui - ik was punk, ik geef het toe - heb ik haar lange haar eraf geknipt en er een groene streep in gemaakt. Bij mezelf is dit weer verdwenen, bij haar verdwijnt het nooit meer.)
Nou ja, dit is haar dus. En nu moet ik snel weg. Ik laat haar op mijn bureau liggen, dan is ze niet zo alleen.
4 opmerkingen:
Lonneke! Ik kan me nog herinneren dat je haar verminkte!
Jij was erbij! Wat goed! (Waarom hebben we elkaar niet tegengehouden?)
dus mijn moeder is een moet?
Nee, jonge man, kijk eens naar de tijd dat ik dit schreef. Dat was vanochtend. Ik moest werken. Vanavond was een vreugdevolle gebeurtenis, met pinda's en alles.
Een reactie posten