Er zat gister een vlieg op mijn bureau. Ik tikte hem om, omdat ik dacht dat hij dood was, waarop hij begon te spartelen. Ik ben even weggelopen, maar een kwartier later lag hij er nog. Toen heb ik hem maar uit het raam gegooid. Ik wilde het verder niet meemaken, bedoel ik.
Ach, weten jullie wat het is? Ik heb beloofd om uit te leggen waarom ik niet weet naar welk land ik op vakantie ga. En als je dat belooft en je doet het nooit, word je onbetrouwbaar. Maar ik blijf het uitstellen, omdat ik het zelf al zo goed weet. Dan is het niet leuk meer om te vertellen.
Heel kort dan: ik weet hoeveel geld ik heb voor een vakantie, dat ik eens iets nieuws wil zien, dat ik het warm wil hebben in de winter, dat het niet te toeristisch moet zijn, maar dat ik ook weer niet tussen de kakkerlakken of slangen wil slapen. En dat het een land met een C. moet zijn natuurlijk. Verder ben ik behoorlijk slecht op de hoogte van alle vakantiebestemingen. Hoe moet ik weten of ik naar Cuba, Chili of Costa Rica wil, ik ben er nooit geweest! Ik vertel mijn tandarts toch ook niet welke kiezen hij moet boren?
Verder vind ik het nogal wat, dat op vakantie gaan. Ik zie er een beetje tegenop. Logisch, ik weet niet eens hoe ik moet omgaan met een stervende vlieg op mijn bureau.
4 opmerkingen:
Life imitates blog: ik had hetzelfde als jij, maar dan met een wesp op mijn bureau. Dacht dat hij al kassiewijlen was, bleek hij goddomme nog te leven. Dat was schrikken. Verder ben ik minder daadkrachtig dan jij: ik liet hem liggen, en verliet het huis. Ben benieuwd wat ik daar binnenkort weer aan zal treffen. Een wespennest? Verder getuigt je vakantiedilemma van een heldere geest, die zich bewust is van het vreemde gebruik om je te verheugen op iets wat je niet kent, daar zelfs verlossing en geluk van te verwachten. Lees 'The art of travel' van Alain de Botton, of 'Travels with myself and another' van Martha Gellhorn: reizen is een verschrikking en een verrukking tegelijk, in landen met welke beginletter dan ook. Of je vindt het elders vreselijk, of het is er heerlijk en je moet na drie weken weer weg, terug naar een land met een N. En koop die smartphone nou maar gewoon (zie mijn woorden aan jou bij DaPiet), dan kun je vanaf Cuba tenminste bloggen!
Aan wespen kun je zien dat ik ook een andere kant heb. Ik heb een elektronische vliegenmepper (kost niets, groot plezier) en ik onderbreek alles wat ik doe om speciaal naar buiten te lopen om een wesp die mij niets doet, te elektrocuteren.
En The art of travel ken ik. Prachtig, heel herkenbaar. (Voor jou ook, sis?) Leven is lijden, ofwel omdat het elders afzien is, ofwel omdat het te leuk was en je terugmoet inderdaad, of (wat bij mij meestal het geval is) beide.
Ik spreek je verder bij DaPiet...
Goh wat een gezellig onderonsje!
Ze doen tegenwoordig ook reizen naar Antarctica. Daar zitten 2 c's in!
Grts.
Ps. ken je die sketch van Monty Python, van de reisadviseur die een heel leuk 'boloursupplement' aanbiedt omdat hij de c niet zeggen kan?
Een reactie posten