Dit is vriendin W. (ik stel nu iedereen maar aan jullie voor). Ze mailde me een paar verdrietige regels. Ze had zojuist een erg leuk mailtje geschreven, zo'n mailtje dat ze zelf ook had willen bewaren. Dat heb je soms. En toen, opeens - ze wilde er nog een foto bij zetten - plof... weg mailtje. Totaal verdwenen. Niet meer terug te halen.
Dat is het gevaar van het digitale leven, het kan zo maar weg zijn. In het leven van vlees en bloed gebeurt dat niet. Natuurlijk, je kunt altijd dood neervallen, worden geschept door een auto of fataal van de trap vallen. Maar dan zitten je nabestaanden tenminste nog met je lichaam, een hoop troep en gedoe. Dan gaan ze je begraven, cremeren of vriesdrogen.
In de digitale wereld gaat het helemaal anders. Daar kan iets zomaar verdwijnen. Worden uitgewist. Of het nooit heeft bestaan. Op een of andere manier is dat beklemmend.
Ik ben bang voor mijn digitale dood.
Er is trouwens ook een andere kant. Als je iets wilt begraven in de digitale wereld, kan het ook zijn dat het niet meer lukt. Dat het altijd weer ergens opduikt. Je bent ofwel helemaal weg of je verdwijnt nooit meer en zult nooit rust vinden.
Ik ben dus ook bang voor mijn eeuwige leven.
woensdag 8 augustus 2007
Plof... weg
Dit is vriendin W. (ik stel nu iedereen maar aan jullie voor). Ze mailde me een paar verdrietige regels. Ze had zojuist een erg leuk mailtje geschreven, zo'n mailtje dat ze zelf ook had willen bewaren. Dat heb je soms. En toen, opeens - ze wilde er nog een foto bij zetten - plof... weg mailtje. Totaal verdwenen. Niet meer terug te halen.
Dat is het gevaar van het digitale leven, het kan zo maar weg zijn. In het leven van vlees en bloed gebeurt dat niet. Natuurlijk, je kunt altijd dood neervallen, worden geschept door een auto of fataal van de trap vallen. Maar dan zitten je nabestaanden tenminste nog met je lichaam, een hoop troep en gedoe. Dan gaan ze je begraven, cremeren of vriesdrogen.
In de digitale wereld gaat het helemaal anders. Daar kan iets zomaar verdwijnen. Worden uitgewist. Of het nooit heeft bestaan. Op een of andere manier is dat beklemmend.
Ik ben bang voor mijn digitale dood.
Er is trouwens ook een andere kant. Als je iets wilt begraven in de digitale wereld, kan het ook zijn dat het niet meer lukt. Dat het altijd weer ergens opduikt. Je bent ofwel helemaal weg of je verdwijnt nooit meer en zult nooit rust vinden.
Ik ben dus ook bang voor mijn eeuwige leven.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
11 opmerkingen:
Flop, het zit zo. Een mail is een levenssignaal. Eenmaal 'verzonden' komt het aan of het verdwijnt volledig uit zicht. Maar dat is geen reden om angstig of verdrietig te zijn en zeker niet als je er zelf heel tevreden of gelukkig mee was. Want... en dan komt het...
"Soms is 't beater iets moeis te verleeze, beater verleeze dan dat ge 't noeit het gehad'
Heeee Bertje. Natuurlijk heb je weer eens gelijk. Maar ja, de irrationele angst blijft. En verdriet is my middle name.
Zucht.
Stel dat reïncarnatie bestaat. En het eeuwige virtuele leven ook. Dan kun je in een volgend leven je vorige virtuele leven tegekomen. Of misschien kun je nu al een vorige virtueel leven vinden! Zo'n niet meer bijgehouden weblog, dat je dat zelf bent, in een vorig leven!
Waarmee maken we Flopke nou eens ècht blij?
Is het daar niet nog wat vroeg voor, Karin? Zo lang leven we nog niet virtueel. (Je maakt een blog, valt dood neer, wordt weer geboren en kruipt onmiddellijk weer achter de computer.) Hm, zou kunnen.
En Hanny, blijheid is een overschatte emotie. Misschien is vrolijk depressief wel het hoogst haalbare.
Goed. Wat maakt Flopke nou eens ècht vrolijk depressief?
Misschien zeg je nu: kijk ook eens de goede kant op, Hanny? Ergens is dat niet onverstandig, ik vergeet het soms. Ik word gelukkig van de dingen waar iedereen gelukkig van wordt, denk ik. Een goed boek (in mijn geval William Faulkner bijvoorbeeld), een mooie film, een vriendelijke blik op straat, een mooi uitzicht, een heldere gedachte, een mooie theorie (blog in voorbereiding), warm weer (!), lekker eten (maar dan ook lekker. Ik heb wel eens bijna zitten huilen boven een mooi bordje en toen ik begon te eten, was het alsof ik een reis maakte) en natuurlijk mooie muziek (Nick Cave, Tom Waits, maar ook dit: Spoza son disprezzata van Bartoli bijvoorbeeld. Ik vind het net op YouTube(http://www.youtube.com/watch?v=Jr3WNaMJMA8)
Maar misschien is het toch wel zo: echte schoonheid doet ook pijn.
Jeetje Flop je blog begint nu wel ontzettend Ergens over te gaan!
A sad eyed lady of the Low Lands Flop?
Verzorgt Bertje op jouw log de rubriek 'Marc groet 's morgens de dingen'?
Hoe het ook zij, Flop: dank voor de schitterende muzikale tip, die meer dan een slaapliedje was. Troost van de schoonheid, die als een wijwaterkwast ging over alles wat niet lukte. Het doet me denken aan Van Morrison die in 'It's so quiet in here' zingt: ‘All my struggling in the world/ And so many dreams that don't come true/ Step back, put it all away/ It don't matter, it don't matter anymore.' In de ware vrede is alles virtueel. Amen, gemeente, en goedenacht!
Een reactie posten