Soms zou ik willen dat ik tevreden en gelukkig was. Dat ik het leven enig vond, elke ochtend weer en dat ik energiek aan het werk ging en op zijn tijd stopte om mijn natje en mijn droogje te nemen. (Ik heb trouwens geen idee wat dat is.) Ik was dan bovendien erg leuk voor de mensen om me heen. Maar ik heb er het talent niet voor. (Ach, jullie zullen dat inmiddels wel weten.) En als je niet tevreden bent, als je ergens naar verlangt, als je iets wilt, onrust voelt, dan ga je dingen doen. Je gaat de straat op, gaat schrijven, maakt een blog. Dit klinkt allemaal leuker dan het is, want voor hetzelfde geld ben je ongelukkig, ga je van alles doen, maar wat je doet stelt vervolgens niet veel voor. Je kunt echt maar beter gelukkig zijn.
(En de foto van gister was veel beter.)
4 opmerkingen:
Wat jij opschrijft over tevredenheid en gelukkig zijn, doet mij meteen denken aan bejaarde monniken. Met zo'n vastgeplakte glimlach op hun gezicht. Die hebben zo'n soort leven, denk ik ;-)
Ha Flop, ik ben net terug van mijn demente oma; alleen maar ongeluk in zo'n verpleeghuis. Ze schreeuwde steeds, een oerkreet die gericht lijkt tegen de onrechtvaardigheid van het leven in het algemeen, niet speciaal tegen haar eigen situatie, want ik weet niet of ze haar eigen ongeluk nog wel voelt. Daarna ging ik naar een van haar dochters, mijn immer opgewekte tante Betsy, 61 jaar, alleenstaand, zonder kinderen, die elke dag een feest vindt (en ze meent dat ECHT). Zo kan het ook. Maar ik weet dat ik niet zo ben. En jij dus ook niet. Dan maar schrijven, toch? Zolang dat nog kan. In het verpleeghuis gaan we het uitschreeuwen, goed? Voor je natje en je droogje wordt daar gezorgd, dus daar hoef je dan ook niet meer over in te zitten.
Ik heb het ook over echt geluk. En monniken, bejaard of niet, kunnen volgens mij ook echt gelukkig zijn, waarom niet?
En ja Sis, t.z.t. gaan we samen schreeuwen, als de ellende er op een andere manier niet meer uitkomt.
'De zomer was lang, eenzaam en koud'
Een reactie posten