Gisteren sprak ik de buurman aan. Niet de buurman van beneden waarmee ik nog altijd niet kan mailen, maar die weet dat ik blog. Ik sprak de buurman aan van hiernaast, boven. (Eigenlijk weten jullie nu bijna hoe ik woon.) Die buurman heeft net een baby gekregen.
Ik zei: gefeliciteerd, buurman.
Hij keek me aan, midden in mijn gezicht.
Toen dacht ik: hoe goed kent hij me nu? Hij ziet mijn ogen, maar wat ziet hij eigenlijk? Niet mijn vertwijfeling over of ik wel had moeten zeggen wat ik zojuist gezegd heb. Niet mijn chagrijn omdat het morgen weer gaat regenen. Niet mijn vrolijkheid, omdat ik nu weet wat de zin van het leven is.
Hij reageerde althans heel normaal. Bovendien keek ik een groot deel van het gesprek naar zijn voeten en naar de boodschappen die hij onhandig onder zijn armen klemde. (Hij krijgt het nog druk, de buurman.) Weet hij dat ik nu aan hem zit te denken? Jullie wel. Ik bedoel maar! Wie kent me dan het beste?
8 opmerkingen:
Misschien leest die buurman van de baby ook je blog wel. Het valt niet uit te sluiten.
We moeten natuurlijk niets uitsluiten, dat ben ik met je eens, Karin. Maar mijn buurman kent mij niet. Mijn naam, hij kent mijn naam niet, bedoel ik.
Wij ook niet, Flop :-)
Waar een buurman is, is waarschijnlijk ook een buurvrouw.
Het wordt steeds spannender!
"gefeliciteerd buurman", is héél goed gezegd Flop. Beter kan bijna niet.
Ach, jullie hebben natuurlijk allemaal gelijk. Ja, Niki, er is inderdaad een buurvrouw bij betrokken (waarom zou ik daar geheimzinnig over doen?) En ja, Adriane, gefeliciteerd klinkt logisch. Maar daarna zei ik wel meer. Nou ja, misschien was de rest ook logisch, zou best kunnen.
Ai, bij meer zeggen gaat het vaak fout Flop. En helaas doet 'logisch' daarbij meestal niet terzake. Maar 'gefeliciteerd buurman' was in elk geval goed.
Tja, ik weet het. Ben in ieder geval opgelucht dat het begin van het gesprek goed was. Immers: ook een goed begin, kun je niet meer terugdraaien.
Een reactie posten